Μια από τις πλέον αδικημένες και μεγάλες φωνές του λαϊκού τραγουδιού σε μια καταθλιπτική μελωδία για την τρανή απώλεια. Κάτι σαν μανιάτικο μοιρολόι. Μέσα από το οποίο σπουδάζεται ο χρόνος. Κι αν ακούσεις την μάνα να βγάζει τη νύχτα μια κραυγή από τα στήθια της θα είναι σαν να κοιλοπονά ξανά το παιδί της. Αυτό βγαίνει από τα στήθια της Χαρούλας Λαμπράκη προκαλώντας ανατριχίλα από τις συνθήκες υψηλής εθνικής και κοινωνικής πίεσης και θερμοκρασίας. Το κοινωνικής προκύπτει αυτονόητα. Το εθνικης αν καταφύγετε στους αναπόφευκτους συμβολισμούς. Στη θέση του "νιού" θέστε την Ελλάδα της εφηβείας (μόνον 204 χρόνια αυτοδιοίκητης -- λέμε τώρα -- ιστορίας έχει) και στη θέση του φονιά το καθεστώς των δωσιλόγων της νεοκατατοχής κατά τα πρότυπα της παλαιότερης.
......................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου