Σαν φοβισμένα κοτόπουλα μας έκλεισαν στα κατακόρυφα κοτέτσια μας.. Ποιους; Τους απογόνους εκείνων που πρόβαλλαν τα μόλις ανθισμένα στήθη τους στον αιμοσταγή φασισμό. Αυτούς που ταπείνωσαν τις Χιτλερικές ορδές. Για να εισπράξουν την παγκόσμια εύφημο μνεία. Από την Μόσχα ως το Λονδίνο και την Αραβία. Όταν τα Γαλλάκια και οι Βησιγότθοι από τους Εσθονούς ως τους Τσέχους μετρούσαν υποκύψεις. Θυμηθείτε ρε ξόμπλια τους γονείς σας που το ύψος τους ήταν ίσο με την σκιά του απομεσήμερου. Ήμουν θλιβερές ανθρωπίδες έξη μήνες στο Ιράκ όταν οι Γιάνγκηδες, της γνωστής σιχαμερής αυτοκρατορίας βομβάρδιζαν μαζικά γυναικόπαιδα στα καταφύγια, ένα άοπλο σε σχέση με αυτούς κρατίδιο. Μετά την πρώτη βδομάδα κυκλοφορούσα λες και έκανα περίπατο στο Ζάππειο με τους κρουζ να πέφτουν στα διακόσια μέτρα απόσταση. Και τότε άναψε σαν φλας στο μυαλό μου πως είναι ο φόβος που φοβάσαι και όχι οι πύραυλοι των γκάνγκστερς. Γι αυτό και είχα μαζί με τον Ναξάκη μια παγκόσμια αποκλειστικότητα. Τον βομβαρδισμό του καταφυγίου με τα τριακόσια γυναικόπαιδα νεκρά..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου