Yποκλιθείτε
στην διανόηση που παρά την προσκηνιακή προσφορά και δημιουργία της παραμένει ταπεινά παρασκήνιο.
Υποκλιθείτε
στους καλλιτέχνες που κόντρα στα σούργελα και τα ξέκωλα του ιδιωτικού τηλεοπτικού ζόφου, αρνήθηκαν να γλεντήσουν ερήμην μας και εν ονόματί μας σ’ ένα σάπιο από κάθε άποψη δημοσιοσχεσίτικο σκηνικό.
Υποκλιθείτε στα μπαρ του καλοκαιριού που καταφτάνει φλεγόμενο, στα τραπεζάκια έξω, στη θέα δύο νέων απογειωμένων με όχημα τις μπύρες στη δημόσια πλατεία και κυρίως: Στο τάβλι δύο υπερηλίκων μπροστά από το λουκέτο των μαγαζιών και της ζωής τους.
Υποκλιθείτε
Στους λεηλατημένους παππού και γιαγιά που εμπρός στα ράφια της σοκολατένιας έλξης για τα εγγόνια τους, μετρούν απεγνωσμένα τ’ ανεπαρκή ψιλά τους..
Υποκλιθείτε
σε έναν προς έναν στους τάφους των αυτόχειρων που για το καθεστώς δεν είναι ατιμώρητες δολοφονίες αλλά θέμα στατιστικής…
Υποκλιθείτε
στην αγωνία του καταδιωγμένου μετανάστη που ψάχνει την Εδέμ του σε λάθος γεωγραφικό στίγμα. Την Ελλάδα των φασιστών.
Υποκλιθείτε
σε όλους όσους πλήττουν στην επίδειξη του πλούτου ή στις διαλέξεις και προσωπικές αναφορές στο χρήμα και σε περιουσίες. Σε αυτούς που σε όλα τα ερωτήματα σας απαντούν ο άνθρωπος.
Υποκλιθείτε
στους ποιητές που πουλούσαν την «πραμάτεια» τους για ένα πακέτο τσιγάρα γράφοντας στιχάκια σε χαρτσοπετσέτες..
Υποκλιθείτε
σε όλους όσους πιστεύουν στα ανθρωπογενή θαύματα γιατί ακόμη αυτός δεν έχει εξαντλήσει όλα τα περιθώριά του..
Και εν τέλει υποκλιθείτε αλλά και ερωτευθείτε την σερβιτόρα της παραπλεύρου καφετέριας, αφιερώνοντάς της περιστρεφόμενοι, ένα ζεϊμπέκικο ύμνο του Μάνου Λοϊζου. Αυτό της Ευδοκίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου