Μουντός είναι ο καιρός..Κι αίφνης στη ψυχή υγρασία. Από κάποιο δάκρυ νομίζω... Αδιευκρίνιστο όμως το γιατί.. Ίσως φταίει ο κένσορας του μυαλού που επισκέφθηκε το νεκροταφείο των αναμνήσεων. Κι άρχισε τις εκταφές. Μα δεν υπάρχει πλέον τίποτα εκεί. Έχουν όλα αποτεφρωθεί..Θυμάμαι τη στάχτη τους να την σκορπίζω στο Πόρτο Ράφτη κάθε φορά.. Και στην οδυνηρή επιπολαιότητα του είναι μου να πιστεύω πως εξαγνίστηκα. Και τούτο εδώ σήμερα τι είναι; Σημάδι από τις κορνίζες των προσωπογραφιών που είχα κρεμάσει. Τις ξεκρεμούσα έβγαζα και το καρφί αλλά έμενε η τρύπα. Σαν χαίνουσα πληγή..
...............................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου