Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;

 2006 -- 2007:

Οι τέσσερις εποχές ενός αγώνα κατά της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που άλλαξε τα δεδομένα και που κατέληξε στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 !!! 

α) Το ποτάμι του Μαη-Ιούνη. Η πρώτη περίοδος του κινήματος, οι καταλήψεις του Μαΐου-Ιουνίου του 2006 ήταν η πιο μαζική, αυθόρμητη και συναρπαστική περίοδος του κινήματος. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι περισσότερο παρέπεμπε σε μια γιορτή του κινήματος. Εκείνη την περίοδο, η συντριπτική πλειοψηφία των σχολών πανελλαδικά έκαναν τις πιο μαζικές συνελεύσεις στην πρόσφατη ιστορία τους. 

Το ενδιαφέρον του κόσμου για τις πολιτικές εξελίξεις είχε ανέβει κατακόρυφα, σχολές που ήταν προπύργια της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ για χρόνια έκλειναν η μία μετά την άλλη, οι καταλήψεις ήταν πολύ ζωντανές και δημιουργικές, ένα πραγματικό εργαστήρι ριζοσπαστικοποίησης.

 

β) Το φθινόπωρο του αγώνα. Μετά τις καταλήψεις του καλοκαιριού, η σκυτάλη πέρασε στους εκπαιδευτικούς. Με έμπνευση τους αγώνες των φοιτητών το καλοκαίρι αλλά και τα δικά τους αυτοτελή αιτήματα, οι εκπαιδευτικοί (κυρίως της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης) ξεκίνησαν έναν μεγάλο απεργιακό αγώνα το φθινόπωρο του 2006 που κράτησε έξι ολόκληρες εβδομάδες. Ξεχωρίζει το σύνθημα τους: «1400 ευρώ για όλο τον λαό». Οι φοιτητές συμμετέχουν με συνελεύσεις και πορείες και παράλληλα προετοιμάζονται για τον επόμενο γύρο.

 

γ) Η κορύφωση. Στις 8 Μάρτη του 2007 πάνω από 50.000 φοιτητές περικύκλωσαν τη Βουλή την ημέρα που ψηφιζόταν ο νόμος πλαίσιο της Γιαννάκου, ίσως στη μεγαλύτερη φοιτητική διαδήλωση των τελευταίων δεκαετιών. Η κυβέρνηση απαντά με ένα πρωτοφανές όργιο καταστολής για την προ-μνημονίου Ελλάδα, με άγριο ξύλο, συλλήψεις και χημικά. Ενδεικτικό της μαχητικότητας των φοιτητών ήταν ότι η πορεία δεν «έσπαγε» από την καταστολή, αλλά διαρκώς αυθόρμητα ο κόσμος ξαναγύρναγε στο Σύνταγμα, σε ένα προοίμιο των μεγαλειωδών συγκεντρώσεων του 2010-12.

 

Δ) Το τέλος; Το Πάσχα του 2007 το κίνημα βρέθηκε σε ένα δίλημμα: Συνέχιση των καταλήψεων για την ανατροπή και του νόμου-πλαίσιο ή αναδίπλωση για να μην χαθούν οι εξεταστικές; Από τη μια η κόπωση από περίπου δύο χρόνια κινητοποιήσεων, από την άλλη οι εσωτερικές αντιφάσεις της ΕΑΑΚ (διαφωνία των ΑΡΑΝ-ΑΡΑΣ για τη συνέχιση των καταλήψεων) και κυρίως η αδυναμία διαμόρφωσης ενός ευρύτερου μετώπου παιδείας-εργασίας-δημοκρατίας που θα διεύρυνε την αντιπαράθεση, δεν επέτρεψαν στο κίνημα να συνεχίσει. 

 

Η αντιπαράθεση συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια, με το μπλοκάρισμα πλευρών του νόμου που επιχειρούνταν να εφαρμοστούν. Κυρίως, όμως, έδωσε τη σκυτάλη στις μεγάλες καινοτομίες του Δεκέμβρη, ενός κινήματος φυσικά διαφορετικού και με τη δική του αυτοτέλεια, που σίγουρα όμως δεν θα ήταν το ίδιο αν δεν είχε προηγηθεί ο φοιτητικός ξεσηκωμός τα προηγούμενα χρόνια.