Μαύρα πανιά στα μάτια μου εμπρός σήμερα. Και πώς να αρμενίσω.. Δεν ξέχασα σαν τον Θησέα να τ’ αλλάξω..Είναι που βλέπω ολοζώντανο τον καθεστωτικό οδοστρωτήρα να ισοπεδώνει τη ζωή μας και οι γραμμές του τρένου της όλο και μαζεύουν. Ανήκω σε μια γενιά που έβρισκε πάντα το πώς και το γιατί να ζει. Παρά το ότι δεν ήμασταν τίποτα περισσότερο από κάτι ξέφτια που άφησε πίσω της η βίαιη μετανάστευση του μετεμφυλιακού διωγμού με το ολοκαύτωμα της κοσμοπολίτισσας Σμύρνης των γονιών μας νωπό. Για να δέσουν ωστόσο τα ξέφτια σε μια φανταχτερή κουρελού. Που πάνω της στρώθηκαν τα όνειρα της ζωής που θα μας άξιζε. «Άλλαι όμως αι βουλαί» των ανθρώπων κι άλλαι των ανθρωπόμορφων τεράτων. Που εδώ και δύο δεκαετίες μας κόβουν εισιτήριο άνευ επιστροφής στον νεοταξικό εφιάλτη. Και δεν είναι που τα πολιτικά ζόμπι μας κόβουν τον αγέρα Είναι που η ζωή τελειώνει μέρα με την ημέρα. Και ο νόστος είναι ουτοπία
............................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου