Βούλιαξα πάλι στις σκιές των αναμνήσεων, αλλά: με μάσκα οξυγόνου για να μην αποκοπώ από την πραγματικότητα. Κι άρχισαν οι σκιές να παίρνουν φως, ονόματα και η ψυχή μου χρώμα της Άνοιξης. Να ο Γιάννος και η Καιτούλα και με το πανώ κατά της χούντας λουσμένο στο αίμα τους. Κι ο 16 χρονος Διογένης από δίπλα ολοζώντανος.. «Κάτω η χούντα» τον άκουσα να ξεφωνίζει με όλη τη δύναμη της ψυχής του και μετά η φωνή του έσβησε. Πλάι μου εκπυρσοκρότησε το όπλο που τον σημάδευε.. Μα το νερό ήταν βρώμικο και δεν διέκρινα καθαρά. Μου φάνηκε για Έλληνας αξιωματικός. Δεν μπορεί, Οι Έλληνες δεν είναι ακάθαρτοι. Δεν πυροβολούν άοπλους. Για δες.. !! Η Σοφία.. Όχι, όχι, η Πέπη.. Κάποια από τις δύο μου έγραψε σ’ αγαπώ στο εξώφυλλο ενός βιβλίου επαναστατικού. Μα διαλύθηκαν οι μουσκεμένες σελίδες του. Ίσως γιατί δεν ευδοκιμεί ο έρωτας στα σκοτεινά βάθη μιας αβύσσου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου