Εποχή των τεράτων

 Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

................

 

Στο τελευταίο τεύχος του 2019, ο Economist είχε ειδικό αφιέρωμα για τη δεκαετία του 2020 με τίτλο: «αισιοδοξείτε, ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος». Γίνεται ο κόσμος μας όντως καλύτερος ή μήπως είναι όπως ένα τοπίο στην ομίχλη, που σε αντίθεση με το πλήρες σκοτάδι στο οποίο είμαστε προσεκτικοί γιατί φοβόμαστε, εδώ έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι έχουμε τον απόλυτο έλεγχο, αλλά δεν βλέπουμε πέρα από τα δέκα μέτρα και ούτε φυσικά την Νταλίκα που έρχεται με σπασμένα φρένα κατά πάνω μας;

 

Η νταλίκα μπορεί να είναι μια πρόκληση από την πλευρά των Τούρκων, που τη χρειάζεται ο «Σουλτάνος» για να αποπροσανατολίσει το λαό του που είναι δυσαρεστημένος με τα γεγονότα στη Συρία, μπορεί όμως να είναι και μια ανόητη ενέργεια θερμοκέφαλων «εθελοντών» πολιτοφυλάκων μας, που θέλουν να υποκαταστήσουν τις ένοπλες δυνάμεις και την αστυνομία.

 

Ο Πρώτος Καλύτερος Κόσμος

 

Να υπενθυμίσω, ότι λίγους μήνες πριν την έναρξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν υπήρχε εφημερίδα στην Ευρώπη που να μην είχε παρόμοιους τίτλους με το «αισιοδοξείτε, ο κόσμος μας γίνεται καλύτερος» και είχε τους λόγους της. Είχαμε αφήσει πίσω μας το Γαλλογερμανικό πόλεμο του 1871 και την οικονομική κρίση του 1870-1880. Η Ευρώπη διένυε την πρώτη μικρή παγκοσμιοποίηση της ιστορίας της(1890-1914), όπου η ελεύθερη μετακίνηση κεφαλαίων και εργασίας είχε δημιουργήσει εθνικές αλληλεξαρτήσεις.

 

«Δεν είναι δυνατόν οι Αγγλοι να βομβαρδίσουν τις βιομηχανίες τους στη Γαλλία και στη Γερμανία, ούτε οι Γάλλοι να κάψουν τράπεζες της Γερμανίας που έχουν τοποθετήσει τα χρήματά τους», έγραφαν οι εφημερίδες λίγες εβδομάδες πριν τη δολοφονία του Αρχιδούκα της Αυστροουγγαρίας στο Σεράγεβο, η οποία υπήρξε και η αφορμή για τον πιο ηλίθιο πόλεμο που αιματοκύλησε τον κόσμο. Ιδού πως περιγράφει ένας κάτοικος του Βερολίνου την έναρξη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου: «όλοι σχεδόν οι Βερολινέζοι ήμασταν υπέρ του πολέμου διότι είχαμε απηυδήσει απ’ την αδράνεια και τη στασιμότητα στην πολιτική. Η ανακοίνωση της κήρυξης του πολέμου συνοδεύτηκε από έναν τεράστιο ενθουσιασμό. Κανείς δεν ήξερε το διπλανό του, αλλά όλοι διακατεχόμασταν από το ίδιο έντονο πάθος. Πόλεμος και πάλι πόλεμος και ένα αίσθημα συναδέλφωσης»!!!

 

Ο Δεύτερος Καλύτερος Κόσμος & τα Τέρατα

 

Είχε λήξει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και ένα παρόμοιο συναίσθημα  αισιοδοξίας όπως λίγες ημέρες πριν την έναρξή του, διακατείχε όλη την Ευρώπη. Πολιτικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι, ιστορικοί, αλλά και απλοί πολίτες έκαναν όνειρα για έναν ειρηνικό και καλύτερο κόσμο.

 

Ενας μόνο, στοχαστής ο οποίος έβλεπε την άνοδο του εθνικισμού, της μισαλλοδοξίας και του πολέμου να πλανώνται σαν φαντάσματα πάνω απ’ την Ευρώπη, δε συμμεριζόταν τη μαζική αισιοδοξία, γράφοντας σε επιστολή του: «ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Ερχεται η εποχή των τεράτων» και ήρθε η φρίκη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και του Αουσβιτς. Ο στοχαστής ήταν ο Ιταλός Antonio Gramsci.

 

Η ανακοίνωση της έναρξης του πολέμου τον Οκτώβρη του 1940, συνοδεύτηκε από έναν τεράστιο ενθουσιασμό στην Αθήνα, όπως και στο Βερολίνο του 1914. Ηταν τέτοιος ο ενθουσιασμός, που καμιά φωνή, σχεδόν καμιά φωνή αντιπολεμική δεν ακούστηκε, εκτός από λίγες φωνές κομμουνιστών κυρίως, που τόλμησαν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον επικείμενο πόλεμο, που κι αυτές δεν μπορούσαν μετά την κήρυξη του πολέμου από την Ιταλία, παρά να σωπάσουν..

 

Ο Τρίτος Καλύτερος Κόσμος και Μετά τι;

Σήμερα βιώνουμε παρόμοιες συνθήκες όπως πριν από την έναρξη των δύο πολέμων. Ο Παλιός κόσμος που ξέραμε πεθαίνει, ο νέος, ο παγκοσμιοποιημένος, ο λεγόμενος και ψηφιακός κόσμος πλανάται ως μια άγνωστη απειλή πάνω από τα κεφάλια των νέων. Η αβεβαιότητα είναι η μόνη βεβαιότητα για το μέλλον τους, ενώ ταυτόχρονα, ο εθνικισμός και η μισαλλοδοξία, σε όλη την Ευρώπη και ακόμη περισσότερο στα Βαλκάνια, όχι απλώς αναδύονται, αλλά κυριολεκτικώς καλπάζουν, διότι στα μάτια πολλών απελπισμένων νέων, έρχονται σκέψεις παρόμοιες με εκείνες του Βερολινέζου το 1914. Οτιδήποτε μπορεί να τους βγάλει απ’ την αδράνεια, τη στασιμότητα και την αβεβαιότητα, ακόμη και το πιο τραγικό συμβάν, είναι ευπρόσδεκτο γιατί προκαλεί ανακούφιση, ενώ ο φόβος, η ανησυχία και η αβεβαιότητα συνυπάρχουν με το άγνωστο.

Εάν οι διαδηλώσεις για το Μακεδονικό Ζήτημα ήταν το πρώτο κύμα σοβινιστικών και εθνικιστικών ζυμώσεων που οδήγησαν στην άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να ξέρει που θα οδηγήσουν αυτά τα ασυνήθιστα, που συμβαίνουν αυτές τις μέρες στον Εβρο και στα Νησιά μας. Τα τρία μεγάλα κόμματα συναγωνίζονται στο πιο θα προσεγγίσει και θα υπερβεί σε ΠΑΤΡΙΔΟΚΑΠΗΛΙΑ το κόμμα του Βελόπουλου, ο οποίος με το δίκιο του τα κατηγορεί ότι του κλέβουν τις ιδέες του! Τα δυο μοναδικά κόμματα, που προς τιμή τους, διαχωρίζουν τις θέσεις τους από την πατριδοκαπηλία και συνιστούν νηφαλιότητα και ψυχραιμία, διότι γνωρίζουν που μπορούν να οδηγήσουν η μισαλλοδοξία και ο εθνικισμός, είναι το ΚΚΕ και το Μέρα 25.

Οι ειδήσεις στα ΜΜΕ από τον Εβρο και τα νησιά μας, άρχισαν να θυμίζουν πολεμικά ανακοινωθέντα. Πρώην και νυν Στρατιωτικοί και καθηγητές σε ρόλους «πολεμικών» «αναλυτών», μας προετοιμάζουν για κάθε ενδεχόμενο. Ο Αρχιεπίσκοπος ευλόγησε τους στρατιώτες των συνόρων μας όπως πριν την Αλωση της Πόλης. Ελληνες και Ελληνίδες από όλη την Ελλάδα συγκεντρώνουν δώρα και χρήματα. Πολίτες του Εβρου έχουν πάρει τα όπλα έτοιμοι για την επικείμενη επέλαση των «Βαρβάρων».

Το κλίμα στις διάφορες ιστοσελίδες και Μπλογκς θυμίζει τον Οκτώβρη του 1940. Η ιστοσελίδα “Antinews” που δεν κρύβει τη συμπάθειά της προς τον κ Σαμαρά, έχει ήδη ανακαλύψει και στοχοποιήσει τους πρώτους Ελληνες εχθρούς στο εσωτερικό της χώρας, οι οποίοι είναι :«αρκετοί δημοσιογράφοι (βλ. ΑΝΤ1) που άρχισαν να εγκαλούν τις αρχές και το Λιμενικό που δεν σώζουν πια, αλλά απωθούν τις βάρκες με τους δυστυχισμένους “πρόσφυγες” και τα “γυναικόπαιδα”» και «οι Δημητράδες, Ρουβίκωνες, Σπάρτακοι, ΑΝΤΑΡΣΥΕΣ, και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις»!

Οταν θα φτάσουμε στο σημείο οποιαδήποτε φωνή λογικής και αλήθειας να στιγματίζεται ως ανθελληνική, μια απλή προβοκάτσια από την πλευρά των Τούρκων, θα είναι αρκετή για να αρχίσουν οι επιθέσεις των «Ελλήνων Χριστιανών» κατά των «Μουσουλμάνων» και των «ξενόδουλων Ελλήνων-τουρκόσπορων» και τότε κάθε ψύχραιμη φωνή θα καταπνιγεί κάτω από τις πολεμικές ιαχές των πατριδοκάπηλων. Εκείνων ακριβώς, που το 1897 μας οδήγησαν, στην ταπεινωτική ήττα του ελληνοτουρκικού πολέμου, το 1922 στη μεγαλύτερη νεοελληνική καταστροφή, το 1974 στην κατοχή της Κύπρου και όμως δεν έμαθαν τίποτα, απολύτως τίποτα, διότι γι αυτούς φταίνε πάντα άλλοι, οι «αριστεροί διεθνιστές, εθνομηδενιστές και ειρηνιστές».