Μια μικρή κωμόπολη εξακολουθεί να διαγράφεται από το χάρτη κάθε χρόνο, αλλά την ίδια στιγμή στην Ελλάδα και εξ αιτίας της καπιταλιστικής κρίσης:
Εξακολουθούν να κυκλοφορούν κακοσυντηρημένα και ανασφάλιστα οχήματα, οι πνιγμένοι στα προβλήματα της επιβίωσης οδηγοί, να έχουν γίνει εξαιρετικά επιθετικοί και οι αστικοί δρόμοι, να έχουν μετασχηματιστεί, σε παγίδες θανάτου.
Και έναντι αυτών τι ευαγγελίζεται η κυβερνητική καμαρίλα;
Αυστηροποίηση του ΚΟΚ όταν αυτός δεν αντιπροσωπεύει τίποτα πλέον ενός εισπρακτικού και όχι θεραπευτικού και εκπαιδευτικού μέτρου.
Μόλις προχθές στις παρυφές της πρωτεύουσας χύθηκε το άλικο αίμα τεσσάρων μόλις έξορμων ζωών κατά τη στιγμή που το κυβερνητικό τσίρκο εκβάλλει κροκοδείλια δάκρυα για τον δημογραφικό μας αφανισμό.
Για να αινσθανθώ δικαιωθείς, επειδή μου θύμισαν μια δημόσια και από τηλοψίας τοποθέτησή μου, σε σχέση με την καταδίκη της επαναστατικής οργάνωσης 17η Νοέμβρη, σύμφωνα με την οποία:
"Καταδικάστε πρώτα εσείς τους δύο χιλιάδες κατ' έτος νεκρούς από τα τροχαία, τους κάτι λιγότερους από την πρέζα, που σβήνουν νέα παιδιά αβοήθητα στις οικοδομές και εν τέλει εκείνους των εργατικών δολοφονιών, που εσείς καλείτε εργατικά ατυχήματα και θα στείλω εγώ την 17η Νοέμβρη εγώ, στο πυρ το εξώτερο..
.................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου