Κι επειδή εξ όσων έχω καταλάβει σας αρέσουν οι προσωπικές ιστορίες. Έχω ήδη δώσει μια σκηνή που αποκαλύπτει το πώς ένας διάκονος της μουσικής τέχνης είναι ένα σύνολο κοινωνικών ευαισθησιών και όχι απλώς μια φωνή ή μερικές νότες στο πεντάγραμμο. Στον Γιώργο Νταλάρα αναφέρομαι και στ’ αντανακλαστικά του έναντί μου στο θέατρο του Λυκαβηττού. Ε, λοιπόν από το μέρος το όλον. Στις λεπτομέρειες κρινόμαστε όλοι. Δίνει συναυλία στο θέατρο Πέτρα και ο βενιαμίν μου μέρες μ’ έψηνε να τον πάω αφού και κάποιοι από τους συμμαθητές του θα ήταν εκεί. Κατάλαβα πως ακόμη και τον λαιμό μου να έκοβα άρνηση δεν είχε. Θα με τσαλάκωνε. Πήγαμε ξεκίνησε η παράσταση όλα ωραία και καλά, έγινε διάλειμμα κι ήθελε ο διαβολάκος αυτόγραφο και φωτογραφία για να πουλήσει μαγκιά την επομένη στο σχολείο. Έλα όμως που η ουρά ήταν ένα μακρύ σπειροειδές φίδι; Στάθηκα τυχερός. Με αναγνώρισαν οι σεκιουριτάδες, τον φωνάζουν, βγαίνει έξω ο Γιώργος με κοιτάει γελάει και μου λέει : Θες κι εσύ αυτόγραφο; Ναι και να το υπογράψεις ιδιοχείρως και όχι με σφραγίδα του απαντώ κι εκείνος μόλις συνειδητοποιεί, πως άλλος ήταν ο αιτών. Ποιος είναι αυτός Ευγένιε; Το βασανάκι μου ο τρίτος του εξηγώ.. Τους άλλους τους ξέρεις.. Να εξυπηρετήσω τον κόσμο που περιμένει γιατί είναι άδικο κι ανήθικο να σπάσουμε την ουρά και θα έρθω στο τέλος της παράστασης να φύγουμε μαζί. Έτσι κι έγινε. Πήρε ο μικρός αυτό που ήθελε (στον έκτορα που είναι υπερήφανος για τον πατέρα του έγραψε ο Γιώργος) κι εγώ πέρασα ένα ωραίο βράδυ. Προσέξτε ήθος: Είναι άδικο κι ανήθικο να σπάσουμε την ουρά.. Ποιος μωρε από τα σύγχρονα τσόλια θα το έλεγε και μάλιστα σε δημοσιογράφο;
.......................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου