Έφυγε το 2009 ο εμπνευστής του Μεγάρου της Μουσικής και ..."δράστης" των πολιτικών και οικονομικών ισορροπιών Χρήστος Λαμπράκης.. Ο άνθρωπος που από κοινού με τον Αντρέα (ο καθείς επί του πάγκου του) διέψευσαν --αν κρίνει κανείς από τους απογόνους τους-- το "ουδείς αναντικατάστατος". Γιατί τους ακολούθησαν από πολιτικοί μπακάληδες του είδους των κυρ Παντελήδων και μιντιακοί χλιμίτζουρες του κοινού ποινικού δικαίου..
..................
Η Ιστορία γράφει ο Νίκος Φυλάγγελος είχε πάντοτε τον τρόπο της να φροντίζει την αισθητική υπεραξία, σε κάθε αποτύπωμά της. Όταν μάλιστα το αποτύπωμα αυτό είναι πολυεπίπεδο, σύνθετο και διαρκές, η αφήγηση της Ιστορίας γίνεται ακόμη περισσότερο ενδιαφέρουσα. Σχεδόν επιβλητική.
Ο Χρήστος Λαμπράκης, χαμογέλασε για τελευταία φορά στη ζωή, σαν σήμερα, στις 21 Δεκεμβρίου του 2009. Ο τελευταίος των μεγάλων. Των πραγματικά μεγάλων. Ο πραγματικά τελευταίος. Παρ' ότι το όνομά του είχε συνδεθεί -- και όχι τυχαία-- με την πλειστάκις νεκραναστημένη διαπλοκή, επιβαρύνοντάς το αναπόδεικτα -- ως σήμερα τουλάχιστον-- ακόμη και με το χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο..
Για ένα φεγγάρι βρέθηκα και στον Ταχυδρόμο υπό την Ρούλα τη Μητροπούλου . Καπιταλιστής ναι. Κορυφαίος.. (όποιος λειτουργεί σοσιαλιστικά σε συνθήκες καπιταλισμού είναι καταδικασμένος σε ναυάγιο Μαρξ) Αλλά όχι δραγάτης.. Σεβάστηκε τη δημοσιογραφία και τους δημοσιογράφους όσο κανείς.
Η απουσία του τονίζεται ιδιαιτέρως γιατί συνέπεσε με τη σοκαριστική παρακμή των ΜΜΕ, της πολιτικής, του δημοσίου βίου στο σύνολό του, τη δεκαετία της εθνικής τραγωδίας των Μνημονίων, που έδωσε τη σκυτάλη στη νέα τραγωδία του εφιάλτη νούμερο 2 . Τυχερός. ΄Έφυγε πριν την παρακμή που ερχόταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου