ΟΠΑΔΙΚΟΙ ΣΤΡΑΤΟΙ

Είπα να μην ασχοληθώ με την οπαδική βία γιατί το έχω κάνει κατά το παρελθόν απέναντι σε ένα κοινό που αποδεικνύει πως όλες οι αλήθειες δεν είναι για όλα τ' αυτιά.. Αλλά εξοργίζομαι με την υποκρισία ορισμένων συναδέλφων, που ενώ γνωρίζουν, υποδύονται τους επί τόπου μεταβάντες και μηδέποτε αντιληφθέντες. 

Παρά τούτα τους ανέχομαι γιατί γνωρίζω πως η εργοδοσία, στην παραμικρή τους πολιτική εκτροπή, θα τους οδηγήσει στο leading to the window. Δηλαδή. Στο παράθυρο του γραφείου να δουν εικόνα τους άνεργους περιπατητές..

 

Γι αυτί κάνουν σαν να τους τσιμπάει μύγα κάνουν ορισμένοι δημοσιογράφοι, όταν ακούν να λέγεται ότι το πρόβλημα με τη λεγόμενη «οπαδική βία» συνδέεται με την εμπορευματοποίηση και την επιχειρηματική δράση στο ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό γενικότερα. 

Ρωτάνε λοιπόν, τάχα με απορία: 

«Μα καλά, τους επιχειρηματίες δεν τους ενδιαφέρει να έχουν γεμάτα γήπεδα και να εισπράττουν από τα εισιτήρια;». 

Η απάντηση βεβαίως είναι ότι τους ενδιαφέρει. Ενας από τους λόγους άλλωστε που οι ομάδες έχουν οργανωμένους οπαδικούς στρατούς, είναι και αυτός: 

Να υπάρχει σταθερό κοινό για εισιτήρια, διαφήμιση, αξεσουάρ και οτιδήποτε άλλο γύρω από την ομάδα, όσο κι αν η Ελλάδα είναι μια μικρή σχετικά ποδοσφαιρική αγορά και μόνο 3-4 μεγάλες ομάδες κάνουν εισπράξεις. 

Για τους μεγαλύτερους συλλόγους υπάρχουν κι άλλες πηγές κερδοφορίας, όπως οι χορηγίες, η διαφήμιση, το στοίχημα, τα τηλεοπτικά δικαιώματα, οι ακαδημίες, οι επιχορηγήσεις από τη συμμετοχή σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. 

Είναι όλα αυτά που επιβεβαιώνουν την εμπορευματοποίηση του ποδοσφαίρου, στο έδαφος της οποίας οι μεγαλοεπιχειρηματίες αξιοποιούν τη λαοφιλία του και σε άλλες «δουλειές» ή στους ανταγωνισμούς τους, με τους οπαδικούς στρατούς που δρουν μέσα στους οργανωμένους συνδέσμους, με προκάλυμμα την αγάπη στην ομάδα. 

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η «ταλάντωση» της λεγόμενης οπαδικής βίας ακολουθεί συνήθως το «εκκρεμές» των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους, οι επικεφαλής των οποίων είναι και μεγαλομέτοχοι των ΠΑΕ.