Είμαι αναλφάβητος ψηφιακά. Ευτυχώς. Τιμή μου και καμάρι μου.. Γιατί βίωσα την δια ζώσης αναλογική εποχή. Κι αρνούμαι να δεχτώ την ψηφιακή αιχμαλωσία.
Περιδιαβαίνω – όχι συχνά είναι η αλήθεια—την Αθήνα που διασχίζοντας τους δρόμους της μου μοιάζει πλέον νεκροταφείο αναμνήσεων.
Κουκάκι, Βεϊκου, πλατεία Κουκακίου, καφέ Φοντάνα, Φιλοπάππου, Λόφος Αϊ Γιάννη Βουλιαγμένης,
Λεωφόρος Συγγρού, Κινηματογράφοι Πανελλήνιο και Πρωτέας, και μετά πιτόγυρο για ανάλυση της προβολής,
Νέος Κόσμος, ποδόσφαιρο στο γήπεδο Φοίβου, Αιγαίου, Ευαγγελική άλσος Νέας Σμύρνης – στηριγμένος στους κορμούς των δέντρων του γεύτηκα για πρώτη φορά την επουράνια γεύση των γυναικείων χειλιών—το Σχολείο μου η Ευαγγελική,
λίγο αργότερα ξεκίνησαν οι ιχνηλασίες στο κέντρο,
Θέατρο Κουν – σιγά μην μ’ έπαιρνε ο δρόμος για την Βουγιούκλω ή την Ντενίση, Κολωνάκι μπαράκια για νυκτόβιους φοιτητές, καμιά Γκαλερί, Λυκαβηττός για τους παράνομους, ουζάκι στου Απότσου, Φωκίωνος Νέγρη για αλητεία και στοά της όπερας στο Βιβλιοπωλείο του Λευκαδίτη Μεμά Λογοθέτη, αλλά και στο Θεμέλιο του Φιλιππώτη για διαστολή του μυαλού.
Για να καταλήξουμε στο minute του Σουλαντίκα στη Σκουφά κι από εκεί στο χάραμα για τον Τσιτσάνη..
Ο Κώστας (ο μετέπειτα μεγάλος μας μουσουργός) η Χρυσούλα ο Βασίλης (φωνάρα) ο Τάσος, (σολίστας που με όμοιόβαθμό του δεν έχω συναντηθεί ακόμη) η Ρένα ο Αντρέας (αυτός με μύησε στα τύμπανα) ο Λάκι ο Τζορντανέλι (ο γνωστός) το συγκροτηματάκι μας οι Travellers.
Στο κατόπι των Beatles των Rolling Stones και των Animal.
Για ν’ ακολουθήσουν τα άγρια χρόνια μετά την εφηβεία.
Οι διαδηλωσεις, τα κυνηγητα, οι Αυρες, τα δακρυγονα, τα γκλομπ, τα Προπυλαια, η Σταδιου, το Συνταγμα, αδειοι δρομοι στις πορειες, τα ξέπνοα αδέλφια μας από τα αστυνομικά γκλοπς της καθεστωτικής βαρβαρότητας, οδοστρωματα σπαρμενα με παπουτσια, σκισμενες σημαιες, σειρηνες, ποδοβολητα…
Βιώματα ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη.
Απουσία των SMS ήμασταν όλοι για έναν και ένας για όλους . Μια ανοιχτή ζωντανή αγκαλιά.. Δεν ερωτευόμασταν κατά μόνας με …άσφαιρα..πυρά… Σταθείτε έτσι επιεικείς με τα παιδιά μας που ζουν καθ’ υποχρέωση στην ψηφιακή αιχμαλωσία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου