ΟΜΟΛΟΓΙΕΣ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΩΝ ΘΑΝΑΤΩΝ

 

Οι ανήλικοι σύγχρονοι αυτοκαταστροφείς του διαδικτύου δεν γράφουν -- κατά πως σημειώνει η Αιμιλία Καραλή-- κάποιο μυθιστόρημα ή ποίημα που θα τους εξιλεώσει από τα πάθη και το πάθος τους. Προσφέρουν την ίδια τους τη ζωή σαν «γυμνό γεύμα» σε δόσεις, μέσα από τα «ποσταρίσματά» τους με διάφορες φάσεις της εξάρτησής τους.

 

Αγόρια και κορίτσια 13-17 χρονών ανεβάζουν φωτογραφίες τους ενώ κάνουν χρήση διαφόρων ειδών ναρκωτικών, «μοιράζονται» εικόνες με τα σύνεργα, τους χώρους και ό,τι μπορεί να τα συνοδεύει. 

Φωνές και λέξεις ικανοποίησης, βλαστήμιες και κατάρες, τραπ μουσικές και θόρυβοι αποτελούν συνήθως το ηχητικό «χαλί» που τα συνοδεύει. 

Δεν είναι σκηνές από το Trainspotting, το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο ή την Πόλη του Θεού. Δεν είναι ντοκουμέντα από τόπους εγκλήματος που δίνει στη δημοσιότητα η Υπηρεσία της Δίωξης ναρκωτικών μετά από σχετικές συλλήψεις. 

Είναι η πραγματικότητα σε πάρκα, σκοτεινές γωνιές ή υπόγειες τουαλέτες και διαβάσεις δρόμων που δημιουργούν, βιώνουν και προβάλλουν παιδιά (ναι, παιδιά) και έφηβοι. Σαν να ζωντανεύουν οι σελίδες από το Γυμνό γεύμα του Μπάροουζ και να ακούγεται το «Ουρλιαχτό» του Γκίνσμπεργκ.

«Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου διαλυμένα από την τρέλα, υστερικά γυμνά και λιμασμένα, / να σέρνονται στους νέγρικους δρόμους την αυγή γυρεύοντας μια αναγκαία δόση…» έγραφε ο Άλεν Γκίνσμπεργκ στο ποίημά του «Ουρλιαχτό» το 1955. 

Το ποίημα τότε έθραυε το πρόσωπο του «αμερικάνικου ονείρου», αποτυπώνοντας τα «τοξικά απόβλητα» μιας κοινωνίας δηλητηριώδους και δηλητηριασμένης ήδη από τον καταναλωτισμό, τον ρατσισμό, τον αντικομμουνισμό, τη φιλοπόλεμη κερδοσκοπία. 68 χρόνια μετά «τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά». 

Κι όπως έχουν γίνει τα πράγματα ίσως δεν μπορέσουν μερικά παιδιά να δείξουν ότι θα μπορούσαν να γίνουν τα «καλύτερα μυαλά». Με τις αναρτήσεις τους όμως «ουρλιάζουν», ακόμη κι αν δεν βγάζουν καμιά φωνή, για βοήθεια, για προσοχή.