MIA EIKONA ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

 

Η Αποκάλυψη του ψυχασθενούς Ιωάννη. Ρίγη ψυχής στη θέα της. Το τέλος της ιστορίας του κόσμου. Τα συντρίμμια του. Η βύθισή του στην άβυσσο του ερειπιώνα. Η αγκαλιά της απελπισίας. Το άψυχο βλέμμα της ανήμπορης μάνας εμπρός στον τρόμο του σπλάχνου από τα σπλάχνα της. Με την ελπίδα της να έχει πάνω της κρεμαστεί σαν το σταφύλι στο τσαμπί. Μια ζωή σε μια στιγμή. Ο κόσμος του όλος μια κληματαριά που αναρριχάται των ερειπίων για να το κρατήσει στη ζωή. Δεν μπορεί.. Κάπου θ’ άκουσε τον Λευτέρη τον Παπαδόπουλο να της ψιθυρίζει έχε το νου σου στο παιδί.. Και το υπερασπίζεται σαν άγια εικόνα σφιχταγγαλιάζοντάς το. Ή μήπως στην αγωνία της να του δώσει πνοή κρατήθηκε πάνω του. Αμφίδρομη διαδικασία.. Να πάρει ζωή απ΄την ζωή του. Ίσως αντίδραση μηχανική. Γιατί κάθε έλλογη σκέψη ως προϊόν της Δαρβινικής εξέλιξης του ανθρώπου έχει σβήσει.. «Πονάς μωρό μου;» δραπετεύει ο υπόηχος της απόγνωσης από την εικόνα των μισόκλειστων χειλιών της.. Δεν διάβασα τα χείλη της. Ακούστηκε μέχρι εδώ.. Για όσους έχουν την ευαισθησία ν’ ακούσουν τους υπέρηχους και τους υπόηχους των σεισμικών συναισθημάτων. Γιατί και τ’ αγάλματα σου μιλούν αν ξέρεις τη γλώσσα τους. 

......................