Το ίδιο πάντα συναίσθημα απελπισίας κατά την επιστροφή μου στη παλιά μου γειτονιά. Για τα ανεκπλήρωτα όνειρά μας. Από το Κουκάκι και του Φιλοπάππου ως τη Δάφνη και την πλατεία Νέας Σμύρνης η εμβέλειά των ερώτων μας. Για το Κολωνάκι το διαβατήριο ήταν ρεφενές κι ο καφές μισός μισός. Στα θέατρα τα κωλόμπαρα τις συναυλίες καμιά γκαλερί τα ρεμπέτικα της Πλάκας και σπανιότερα στον Κουν στιβαζόμασταν. Μία ρύζι με κρέας ελίαν εις την μέσην στην ταβερνίτσα. Και με την αριστερά να μας μορφώνει για τα δίκια του λαού. Γυμνάσιο το πρότυπο της Ευαγγελικής.. Δεχόταν μόνον αριστούχους.. Οι επιλαχόντες στις εξετάσεις του διέρχονταν όλων των υπολοίπων γυμνασίων άνευ εξετάσεων. Και ξάφνου το συγκροτηματάκι. Οι travelers. O Κώστας ο Αντρέας ο Βασίλης ο Τάσσος και ο Λάκι ο Τζορντανέλι στο χάμοντ.. Μάτσο τα κορίτσια ξοπίσω. Ώσπου χωρίσαμε. Μόνον οι δύο περάσαμε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Για να πέσουμε με τα μούτρα στη ζωή. Διαδηλώσεις αιματηρές για ψωμί παιδεία ελευθερία με τους οικοδόμους να μας προστατεύουν από το μπατσαριό. Τους στρίμωχναν κι αυτοί έντρομοι έτρεχαν κρατώντας τα καπέλα τους. Σήμερα οικοδόμοι δεν υπάρχουν. Κανείς έτσι δεν μας έχει μάθει πως να χτιστεί η ζωή. Αφού και οι γονείς μας αντικαταστάθηκαν από την ιδιωτική δυσοσμία ή αλλιώς τηλοψία.. Των χλιμίτζουρων του τίποτα. Για να μείνουμε ορφανοί από τους ωραίους Έλληνες επειδή τα στούντιο ήταν γήπεδα που σε αυτούς είχαν βγάλει κόκκινη κάρτα..Αν σας ρωτήσει έτσι η μάνα μου να ζω αν έμαθα, πείτε της κάτι, πείτε της ψέματα..
............................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου