ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΝΕΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ;

Οσονούπω γιατί τα Πολυτεχνεία τα κοιλοπονά η ιστορία που είναι σήμερα γκαστρωμένη αλλά δεν είναι στον μήνα της 

Η αλήθεια είναι πως στοιχεία για την κοινωνική σύνθεση των εξεγερμένων του Πολυτεχνείου δεν υπάρχουν.

Ποιας τάξης ατρόμητα παιδιά ήταν; Ήταν αποκλειστικά φοιτητές και μαθητές; Ή μεταξύ τους είχαν παρεισφρύσει και νεολαίοι της εργατιάς.. Μετά πολλών βασάνων σήμερα έχει ως ένα βαθμό το ερωτηματικό απαντηθεί. 

 

Ήταν μίξη. Και αυτό έχει καταφανεί από τους τραυματίες και τους νεκρούς πολλοί εκ των οποίων ήταν βιοπαλαιστές της ζωής. Που όμως δεν έδωσαν ρυθμό και τόνο στην βιβλιογραφία δεδομένου ότι δεν ήταν ...γραμματιζούμενοι.. 

(προσωπικά συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου τους έχω χεσμένους.. Οι περισσότεροι εξ ημών εξειδικευμένοι αμόρφωτοι είμαστε..) 

Ήταν παιδιά φτωχά ενός κατώτερου θεού που οι γονείς τους δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να υποστηρίξουν τα μαθησιακά τους χρόνια. 

Παιδιά δουλευτές που όταν συνελήφθησαν μαθαίναμε πως αντί ταυτότητας, εμφάνιζαν στις στρατοκρατικές αρχές τα βιβλιάρια του ΙΚΑ με τα ένσημά τους. Ένσημα που επί των νεοφιλελεύθερων ημερών μας δεν έχουν καμιά συνταξιοδοτική ή περιθαλπτική αξία. 

Μαχητές των δρόμων με τα πρησμένα γόνατα και το μόλις ανθισμένο στήθος ήταν, που οι φασίστες την επομένη της εισβολής, τους βάφτιζαν αλήτες!! 

Και πως αλλιώς άλλωστε. 

Ιδία το Πολυτεχνείο και η Ιατρική, ήταν σχολές που απόκλειαν την παράλληλη απασχόληση. 

Και η εν Ελλάδι φτώχεια των δεκαετιών εξήντα και εβδομήντα, ήταν απλωμένη στην κοινωνία σαν μαύρη λαδιά.Ήταν επομένως απαγορευτική η εργασία για τους φοιτητές τους. 

Κατά συνέπεια μικρομεσαίοι ήταν, ανεξαρτήτως αν προέρχονταν από την πρωτεύουσα ή την επαρχία. Γιατί μέσα στο ιστορικό κτήριο δεν υπήρχαν διακρίσεις κοινωνικής υφής. 

Μαχητές της δημοκρατίας του μπλου τζην ήταν όλοι. Μηδενός εξαιρουμένου. Κάποιοι ίσως να τολμούσαν να τους χαρακτηρίσουν ως γνήσιους απογόνους της "δρακογενιάς" της εθνικής αντίστασης, αλλά: Καμία σχέση. 

Η γενιά εκείνη αντιμετώπισε αιματηρά τους Γερμανούς κατακτητές και τους ντόπιους δωσίλογους με εκτελεστικά αποσπάσματα, στρατοδικεία και τη μετεμφυλιακή τρομοκρατία του χωροφύλακα. 

Ποιοι ήταν επομένως; 

Νέοι της καθημερινότητας. Που ζούσαν τα νιάτα τους με ότι ήταν διαθέσιμο. Το σινεμά, τα θέατρα, τα κλαμπάκια, τις πλατείες και τη δια ζώσης συναισθηματική επαφή, αφού ευτυχώς απουσίαζε η σημερινή τεχνολογική ισοπέδωση. 

Η μαλακία των Διαδικτυακών Μέσων Μαζικής επικοινωνίας. Ο έρωτας δια του ηχοεικαστικού αυνανισμού. Για να κυριαρχεί το "εγώ" και όχι το "εμείς"  . 

Και γιατί υπό τις σημερινής συνθήκες υψηλής πολιτικής πίεσης και θερμοκρασίας δεν έχουν στήσει τα δικά τους πολυτεχνεία; 

Επειδή αυτά τα κοιλοπονά η ιστορία που προς το παρόν είναι γκαστρωμένη αλλά δεν είναι στον μήνα της.

 Αφορμή από το βιβλίο του Ιερώνυμου Λύκαρη : Το Πολυτεχνείο αδικαίωτο ποτέ δεν ησυχάζει