... εκείνος ο Νοέμβρης σπίθα που δε σβήνει!”. Το Πολυτεχνείο ζει στους σύγχρονους αγώνες. Καμία εμπλοκή της χώρας στην σφαγή στη Γάζα. Αλληλεγγύη στο λαό της Παλαιστίνης. Αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν σπουδές. Ζωή με δικαιώματα» γράφει το γιγαντοπανό των φοιτητικών συλλόγων της Αθήνας
Μόλις αποπερατώσας το Λύκειο την αποφράδα του θανάτου των εξεγερμένων ημέρα μήνα και έτος, εργαζόμουν αφετηριακά της διαδρομής μου στη δημοσιογραφία στο περιοδικό Νέο Αυτοκίνητο. Ενός δημοκρατικού Ναξιώτη του Μιχάλη του Γρατσία στον οποίο με είχε συστήσει ο επίσης δημοκράτης πρώτος προστάτης μου.
Ο Κώστας ο Θάνος διευθυντής των δημοσίων σχέσεων του συγκροτήματος Λαμπράκη.
Αργότερα και ως σπουδαστή με παρέλαβαν στον Ρισπάστη ο αδελφός του Μίκη ο αλησμόνητος Γιάννης και η αγαπημένη του σύζυγος η Νίτσα η Λουλέ υπό την υποσημείωση προς τον Φαράκο αυτός είναι αστεράκι προσέξτε τον.
Γιατί τα γράφω;
Επειδή έζησα εξ ολοκλήρου και ανατριχιαστικά την ιστορία της αιματηρής επέμβασης μέσα από τις γρίλιες των παραθύρων του περιοδικού που στεγαζόταν στον πρώτο όροφο της οδού Πολυτεχνείου 1. Ακριβώς απέναντι από το Πολυτεχνείο..
Και δεν θα ήμουν ο αποχαυνωμένος θεατής, θα ήμουν εντός της φωτιάς. Όπως καθ' όλες τις προηγούμενες ημέρες, αν ο Κώστας ο Θάνος δεν με απειλούσε, πως: Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είχε, η εισβολή των αρμάτων μάχης θα γινόταν την νύχτα της Παρασκευής και πως αν δεν υποτασσόμουν στις νουθεσίες του, θα ενημέρωνε τους γονείς μου.
Τρομοκρατήθηκα γιατί γνώριζα πως θα έθετα τους αντάρτες γονείς μου στο σταλινικά εφιαλτικό δίλημμα.
Ο απελευθετωτικός αγώνας έναντι της ζωής του παιδιού τους. Ο Στάλιν είχε θυσιάσει το παιδί του πάντως.
Ενημέρωσα τους υπευθύνους των πολιορκημένων κι σποφάσισα να υπακούσω. Για να παρακολουθήσω έντρομος τα πάντα.
Τους ελεύθερους σκοπευτές από το παραπλεύρως ξενοδοχείο Ακροπόλ να πυροβολούν στο ψαχνό.
Τους φοιτητές υπερασπιζόμενους από τους στρατιώτες, να δραπετεύουν από την παραπλεύρως έξοδο της Στουρνάρα.
Και τις οιμωγές των ανυπότακτων φοιτητών να συνοδεύουν τις βρισιές των φασιστών.
Με την ψυχή μου να έχει ενσωματωθεί στον αγώνα τους μα ο Μιχάλης ο Γρατσίας μου είχε κλειδώσει την πόρτα. Να πως κλείδωσε η ζωή μου στον αγώνα κατά παντός είδους εξουσιαστών. Είτε στρατοκράτες είτε νεοταξίτες της φρίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου