Απευθύνομαι στους φυσικούς μου δικαστές. Τους γιους μου. Που ξέρω ότι ανιχνεύουν στα γραπτά μου ακόμη και δυσδιάκριτες αφορμές καταδίκης της γενιάς μου. Ακούστε με πιγκουΐνοι: Εμείς πήραμε τους δρόμους της φωτιάς πλήρεις δημιουργικών προθέσεων. Όμως καήκαμε.. Προηγουμένως ωστόσο πλημμυρίσαμε με φως τη ζωή μας έστω και αν στην άκρη μας αυτοπυρποληθήκαμε. Ονειρευτήκαμε ωστόσο. Οραματιστήκαμε. Μια κοινωνία σοσιαλιστική ισότητας και δικαιοσύνης. Γι αυτό και την υμνήσαμε. Στους ναούς της δικής μας θρησκείας. Μ' εκείνους που κεντούσαν νότες στον καμβά των πολιτικών δοξασιών της. . Στα διαλείμματα των μαχών ερωτευόμασταν. Καρπός των ερώτων αυτών είσαστε εσείς. Μια νέα ποιότητα ύλης σας χαρακτηρίζει ο Μαρξ.. Όμως δεν τρώγεστε. Γιατί κρίνετε ίνα μην κριθείτε. Είναι ορατά δια γυμνού οφθαλμού τα σημάδια από τις σταγόνες του πόνου στα μήλα των προσώπων μας για να διασφαλίσουμε με γνώση το μέλλον σας. Αλλά εσείς σαγηνευτήκατε από τις ψηφιακές καρικατούρες. Και απομονωθήκατε. Απλώς γιατί δεν σας μάθαμε πως το δημιούργημα (τεχνολογία) δεν θα σηκωθεί ποτέ ψηλότερα από τον δημιουργό. (άνθρωπο). Σας χαρίσαμε τη ζωή. Κατακτήστε την.. Οι δρόμοι είναι άδειοι. Και σας περιμένουν.
............................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.