Αισθάνομαι υποχρεωμένος ν’ απολογηθώ προ του τέλους μου έναντί σας, γιατί φορτώνω οργή και εκκρήγνυμαι καθημερινά.. Είχα υποψιαστεί από πρώτο χέρι την καταστροφή του 2010 από έγκυρες πηγές και από το «ευάερο και ευήλιο» έτος του 2004.
Αναμενόμενες ήταν. Και κυρίως συμπεράσματα αλλεπάλληλων διαλόγων με το φωτεινότερο πρόσωπο του Ιστορικού ΠΑΣΟΚ. Τον Μιχάλη τον Χαραλαμπίδη.
Πολιτεύτηκα μαζί του στις από εικοσαετίας ευρωεκλογές αλλά δεν «εισβάλλαμε» – να τα κάνουμε ανάστα ο κύριος -- στην ευρωβουλή, για ελάχιστα εκατοστά της μονάδας.
Όμως: Αρνιόμουν πεισματικά ν’ αποδεχτώ την ιδέα ενός ιστορικά ανυπότακτου λαού που κατέστη κότα!!.
Λάθεψα το ομολογώ.
Δύο ήταν οι αιτίες.
Η πρώτη παραπέμπει στην άγρια δεκαετία του 1990 όπου δια της ιδιωτικής τηλοψίας, του επέβαλλαν επιτυχώς τον εθνομηδενισμό, την πλασματική ευημερία της Goldman Sachs, της δημιουργικής λογιστικής και τα ζωώδη realities της κατασπάραξης του ενός από τον άλλο.
Και η δεύτερη, το οικείο περιβάλλον μου. Δεν ανήκε στους καθεστωτικά αιχμαλώτους. Η πολιτική κοινωνική και επαγγελματική ακεραιότητά τους δεν ήταν διαπραγματεύσιμη.
(Στη φωτό από τον τελευταίο μου γάμο με την γιατρίνα -- δεξιά-- ο πρώην αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου και κατά γενική ομολογία σπουδαίος ποινικολόγος Μιχάλης Δέτσης με την σύζυγό του και αχνοφαίνεται ο αδελφικός φίλος και σημαντικός μουσουργός Κώστας Ευαγγελάτος..Στη πλάτη του ο Χατζηνάσιος)
Επρόκειτο – από κοινού με πολλούς άλλους πολιτικά ευαίσθητους και κοινωνικά ισοϋψείς συνδαιτημόνες μου -- για τον κοινωνικό αφρό.. Μα ένας ή έστω δέκα κούκοι δεν φέρνουν την άνοιξη. Κατά κανόνα καταλήγουν σε μια δακτυλοδεικτούμενη μειοψηφία. Ο λαός είχε ήδη εισέλθει σε τροχιά κοινωνικού ξεπεσμού με το όνειρο διαστολής και όχι συστολής του πολιτισμικού μας επιπέδου να έχει κατέλθει στις μαγειρικές συνταγές τα ξέκωλα και τους νταβάδες χρυσαυγίτες..
Η αναστροφή έτσι αν και όταν υπάρξει θα λουστεί στο αίμα.. Με τον Μάνο τον Χατζηδάκι δια του Κεμάλ του να μας επισημαίνει πως: Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ.. Μόνο που ως την τελευταία μου ανάσα κι εγώ ποτέ δεν θα το αποδεχτώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου