Ο λαός δημογραφικά είναι καταδικασμένος. Πεθαίνει. Όστις καθ’ οιονδήποτε τρόπο μας αποχαιρετά οριστικά, δεν αντικαθίσταται. Μηδέ καν υποκαθίσταται.
Όσοι απομένουν ως ελεύθεροι πολιορκημένοι των τοκοκλύφων ακροβατούν δίχως δίχτυ ασφαλείας για να επιβιώσουν.
Και αυτό μέσα σε ένα περιβάλλον όπου το παραμύθι της ανάπτυξης δεν ανθεί. Αφ ενός γιατί η ανάπτυξη προϋποθέτει δημιουργικά μυαλά που όσα όμως υπήρχαν εκόντα άκοντα εγκατέλειψαν άρον άρον τη χώρα αφήνοντας πίσω τους τα συντρίμμια ενός κοινωνικού ερειπιώνα.
Κι αφ ετέρου γιατί οι εναποπομείναντες κινούνται μέσα στο μιντιακό σκοτάδι ως τυφλοί δίχως τα φιλικά τετράποδα οδηγούς. Με τον λόγο να εντοπίζεται στη δημοσιογραφία που παραδόθηκε από τους ίδιους τους ταγούς της αμαχητί βορά στην ολιγαρχία.
Απ’ άκρου σ ακρου η χώρα σαρώνεται από αγέλες αρπακτικών και ασκέρια χρυσοφόρων κηφήνων που έχουν αυτοπαγιδευτεί είτε στην άγνοιά τους είτε στη δολιότητά τους.
Η διπλωματία της άνευ όρων υποταγής επί παραδείγματι. Έχει φέρει τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Δώσαμε ότι άυλο και υλικό υπήρχε στους δραγάτες καπιταλιστές. Από τον φυσικό πλούτο ως τη ψυχή του έθνους. Για να εξαρτόμαστε απολύτως σήμερα από την εξέλιξη των σχέσεων Τουρκίας –ΗΠΑ στην όποια κατάληξη των οποίων θα είμαστε ξανά ηττημένοι.
Αν οξυνθούν θα καταστούμε η εύθραυστη ασπίδα της δυτικής χλιδής.
Αν βελτιωθούν τότε είναι μαθηματικά και ιστορικά αποδεδειγμένο πως οι ΗΠΑ θα της παραδώσουν ως μπαξίσι τις ενεργειακές πηγές και το Αιγαίο.
Συνέβη στο πρόσφατο παρελθόν υπό την γνωστή δικαιολογία των ίσων αποστάσεων στη Κύπρο. Για το αιματοκύλισμα της οποίας το γνωστό πολιτικό τομάρι ο Βενιζέλος είχε δηλώσει κυνικά πως ηττηθήκαμε.
Αλλά κατ' ουσία δίχως πόλεμο..
Εικοσιεπτά χρόνια τώρα μας κυβερνούν εκτοπλάσματα, πειρατές, πλιατσικολόγοι. Άτομα μηδενικής ως υπο-μηδενικής αξίας και αξιών. Κοινωνικών πολιτικών ή οικονομικών. Και επιλέγονται υπό τον φόβο του μείζονος κακού.
Περιέργως ωστόσο για την έμφυτη ευφυΐα της φυλής. Που δεν μπορεί να το διακρίνει αφού δεν βρίσκεται σε μεγάλες χρονικές αποστάσεις, ώστε να έχουμε τη χρεία της όρασης ενός αετού.
Ν’ ανησυχείτε εξ αυτού. Γιατί μπορεί ο αετός να βλέπει μακρύτερα από τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος όφειλε να βλέπει στα πράγματα πολύ περισσότερα από τον αετό..
Τι συμβαίνει; Απλώς έχουμε το κεφάλι σκυφτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου