Γιατί όποιος ξεχνά την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ζήσει ξανά..
................
«Εργάτες της πατρίδας μου. Πιστεύω στην Χιλή και το πεπρωμένο της. Ότι θα ξεπεράσουμε αυτές τις πικρές, γκρίζες ώρες της προδοσίας. Ότι όπως γνωρίζετε, αργά ή γρήγορα οι μεγάλες λεωφόροι θα ξανανοίξουν και ο ελεύθερος άνθρωπος θα τις διαβεί για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία. Ζήτω η Χιλή! Ζήτω ο Λαός! Ζήτω οι εργάτες!».
Πρόκειται για απόσπασμα από το τελευταίο μήνυμα του προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε, μετά από πολύωρη μάχη με τους πραξικοπηματίες στο πολιορκημένο Προεδρικό Μέγαρο. Η 11η Σεπτέμβρη 1973 της Χιλής συγκινεί βαθιά και οδηγεί σε κρίσιμα πολιτικά συμπεράσματα για τους επαναστάτες.
1957 – το Σοσιαλιστικό Κόμμα μαζί με το ΚΚ Χιλής σχηματίζουν το Μέτωπο Λαϊκής Δράσης, με υποψήφιο πρόεδρο τον Αλιέντε.
1969, 9 Οκτωβρίου – ιδρύεται η Λαϊκή Ενότητα, με τη συμμετοχή του Σοσιαλιστικού, του Κομμουνιστικού και άλλων αριστερών κομμάτων.
1970, 4 Σεπτεμβρίου – νίκη της Λαϊκής Ενότητας στις προεδρικές εκλογές. Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε εκλέγεται πρόεδρος στο Εθνικό Συνέδριο στις 24 Οκτωβρίου με 153 στις 200 ψήφους.
1973, 11 Σεπτεμβρίου – πραξικόπημα του στρατηγού Πινοτσέτ και της CIA. Ο Αλιέντε πεθαίνει στο προεδρικό μέγαρο μετά από πολύωρη μάχη με τους πραξικοπηματίες.
Πέρασε μισός αιώνας από τον βίαιο τερματισμό ενός κοινωνικού πειράματος, που γέννησε ελπίδες. Η απόπειρα της ειρηνικής μετάβασης στον σοσιαλισμό στη Χιλή διακόπηκε βίαια από τα όπλα της χιλιάνικης αστικής τάξης και του ξένου παράγοντα, τα οποία χειρίζονταν ο στρατηγός Πινοτσέτ. Πενήντα χρόνια τώρα η τραγική και συνάμα ηρωική μορφή του προέδρου Σαλβαδόρ Αλιέντε εξακολουθεί να φωτίζει έννοιες και ιδανικά, που μπορεί να εξορίζονται και να λοιδορούνται από τους κυρίαρχους, αλλά δεν σκουριάζουν και δεν αποσυντίθενται ποτέ.
Ο γιατρός από το Βαλπαραΐσο αναγκάστηκε εκείνο το πρωί να υπερασπιστεί με το ίδιο του το όπλο και με μια χούφτα αφοσιωμένους συντρόφους του, όλα όσα πρέσβευε η κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας με την οποία είχε εκλεγεί στην προεδρία της Χιλής από τις 4 Σεπτεμβρίου του 1970 με ποσοστό 36,3%.
Η αυτοθυσία, η αυταπάρνηση, ο ηρωισμός όσων έπεσαν υπερασπιζόμενοι το προεδρικό μέγαρο, τον θεσμό και την έννοια της δημοκρατίας ωστόσο, δεν επαρκούσαν. Ο ίδιος ο Αλιέντε έδινε επί επτά ολόκληρες ώρες μάχη με τους πραξικοπηματίες, έχοντας φτάσει εκ των πραγμάτων στην ύστατη επαναστατική πράξη υπεράσπισης του λαού του, της κυβέρνησής του και του εαυτού του, αλλά πλέον ήταν πολύ αργά.
Οι συμβουλές και οι παραινέσεις στελεχών, ακόμη και επιτελών του στρατεύματος, ώστε να οπλιστεί ο λαός δεν εισακούστηκαν από τον πρόεδρο, ο οποίος ήταν αταλάντευτα ταγμένος στην υπόθεση του «ειρηνικού περάσματος» στον σοσιαλισμό.
Τα σημάδια και οι απόπειρες τόσο για πραξικόπημα όσο και για δολοφονία του Αλιέντε μέσα στα τρία χρόνια της προεδρίας του έδειχναν πως τα «αφεντικά» της χώρας και οι ιμπεριαλιστές δυνάστες των ΗΠΑ δεν ήσαν διατεθειμένοι να αφήσουν ένα σοσιαλιστικό πείραμα να ανθίσει στα όρια της αμερικανικής ηπείρου.
Μάκης Γεωργιάδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου