Δεν πίστευα ποτέ πως κάποιος θ’ άρπαζε ένα αριστουργηματικό παγκόσμιας εμβέλειας έργο για να το διασκευάσει και δεν θα του αλλοίωνε τον χαρακτήρα. Νεανική επιπολαιότητά μου. Γιατί δεν μέτρησα ποτέ πως αυτός που μας μύησε στην μουσική κι έγινε νονός στο συγκροτηματάκι μας ονομαζόταν Ντέμης Ρούσος και οποιοδήποτε έργο θα το ανέπλαθε αριστουργηματικά με την ευαισθησία που τον διέκρινε σε όλες τις δημιουργίες του. Και πως αλλιώς. Ένα παιδί της γειτονιάς μας ήταν που ονειρευόταν σαν αλλοπαρμένο. Κι όσοι ονειρεύονται μαθαίνουν πως κόσμος κι όνειρο ένα πράγμα είναι. Ακόμη κι αν δεν βολεύεται τ’ όνειρο στην πραγματικότητα βολεύουν τη πραγματικότητα στο όνειρο.
.............. ...................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου