Η ιδεολογία του ψηφοφόρου πελάτη και ο σαρωτικός ένστολος και μιντιακός αυταρχισμός
.....................
Λίγες μέρες πριν από τις δεύτερες εκλογές, η διεύθυνση ενός ιδιωτικού σχολείου της Αττικής απηύθυνε συστάσεις στους καθηγητές, ύστερα από διαμαρτυρίες γονέων, για τις πολιτικού χαρακτήρα αναρτήσεις ενός εκπαιδευτικού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Δηλαδή ακόμα και η προσωπική γνώμη ποινικοποιείται καθώς η συνταγματικά κατοχυρωμένη ελευθερία του λόγου σταματά εκεί όπου αρχίζει η ελευθερία του γονέα-πελάτη.
Πολλοί καθηγητές σε ιδιωτικά σχολεία απολύθηκαν ή απολύονται όχι επειδή κρίθηκαν ανεπαρκείς ως προς το εκπαιδευτικό τους έργο αλλά επειδή δεν κρίθηκαν δεόντως υποταγμένοι.
Πειθαρχικές διώξεις ασκήθηκαν πρόσφατα από τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Πειραιά σε επτά εκπαιδευτικούς για «ανάρμοστη συμπεριφορά» — και η συμπεριφορά αυτή δεν ήταν παρά η συμμετοχή τους σε πολιτικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες του κλάδου τους.
Η νέα ισχυρή δεξιά κυβέρνηση επιδιώκει να επιβάλει τη μονοκρατορία της παντού — ήδη την έχει επιβάλει στα κανάλια και σε σχεδόν όλες τις εφημερίδες. «Πρέπει να κοιτάμε μπροστά και όχι προς τα πίσω», όπως είπε ο εκπρόσωπος Τύπου της Νέας Δημοκρατίας, Άκης Σκέρτσος, φέτος τον Μάιο όταν ρωτήθηκε για τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Και το νεοφιλελεύθερο «μπροστά» είναι απελπιστικά μονόχρωμο — σαν το πρόσφατα ασβεστωμένο γκράφιτι με το πρόσωπο του Θόδωρου Αγγελόπουλου (ενός «αριστερού εν πλήρη συγχύσει», όπως ο ίδιος είχε κάποτε δηλώσει) σε έναν τοίχο του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.
Ίσως σήμερα δεν υπάρχουν άμεσα αναγνωρίσιμοι και λαοφιλείς αριστεροί δημιουργοί όπως ήταν ο Θεοδωράκης, ο Ρίτσος, ο Λουντέμης. Υπάρχουν όμως αριστερά σκιρτήματα.
Υπήρξε και το κίνημα των καλλιτεχνών ενάντια στο ΠΔ 85, ένα κίνημα που δεν διεκδικούσε μόνο ψωμί αλλά και τριαντάφυλλα. Πώς αυτές οι νησίδες αντίστασης θα συγκροτήσουν ένα διακριτό αριστερό καλλιτεχνικό ρεύμα; Και μάλιστα όταν δεν υπάρχει ούτε ένα κόμμα-οδηγός ούτε μια χώρα-οδηγός;
Οι «αξίες της Αριστεράς» υπάρχουν, όσο και αν κάποτε τις τσαλακώνουν, τις γελοιοποιούν ακόμα και τις συκοφαντούν οι ίδιοι οι αυτόκλητοι φορείς τους. Δεν κληρονομούνται, δεν είναι αιώνια δοσμένες· στην πραγματική ζωή μένει να επιβεβαιωθούν.
Οι ιδέες αυτές ήταν ισχυρές ακόμα και όταν η Αριστερά διωκόταν ποικιλοτρόπως. Μένει να αποδειχτεί ότι και σήμερα είναι ζωντανές, σύγχρονες και πανανθρώπινες, ότι ανταποκρίνονται στις ανάγκες της δικής μας άγριας εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου