Τρόμαξα.. Αρχικά γιατί δεν έχω ακόμη μετά τη ρέμπελη εβδομάδα επιστρέψει με το όλον μου στην Αθήνα.. Και δευτερευόντως επειδή δεν θυμάμαι στο παρελθόν να έχω ταυτιστεί συναισθηματικά τόσο με μια μελωδία.. Συντριπτική εξομολόγηση.. Με περιγράφει ως να ήλεγχε ο δημιουργός ως το τελευταίο κύτταρό μου. Αυτό του οργασμού μου ή του εθισμού μου στον καπνό. Ιδία εκεί που αναφέρεται στη μητέρα. Σχέση ιερή. Πλην ενός αρχαίου μύθου. Του Οιδίποδα τυράννου, αν η μνήμη μου δεν με απατά, δεν έχει βεβηλωθεί ποτέ. Το ευαίσθητό μου σημείο. Κάθε γιου... Που αγωνιά μήπως την ματώσει δείχνοντάς της τις χαίνουσες πληγές του. Γιατί θα κλονιστεί σεισμικά ο θεμέλιος λίθος του. Και θα καταρρεύσει. Μαζί της κι αυτός. Από τις αδυσώπητες ενοχές.
.........................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου