Θα κάνω ειδική μνεία για τους καρκινοπαθείς συναδέλφους (και ιδία γι αυτούς που το αντιμετωπίζουν μόνοι) αλλά και ένα ερώτημα προς τον ασφαλιστικό μας φορέα.. Εκείνο το άρθρο του καταστατικού που αναφέρεται στην μεταξύ μας αλληλεγγύη διακοσμητικό στοιχείο είναι; Κάτι σαν γλάστρα;
Οι παλαιότεροι ημών που το ενέταξαν, γνώριζαν πως οι --κατά τον εργάσιμο βίο-- συνθήκες υψηλών πιέσεων και θερμοκρασίας, κάποτε και όταν ο οργανισμός λόγω ηλικίας θα εξασθενούσε, θα εξέρχονταν στην επιφάνεια τιμωρητικά.
Τους επισκέφθηκε ποτέ κάποιος εκ των υπηρεσιών του ταμείου να διαπιστώσει ως αδιάψευστος μάρτυς πως ζουν;
Πως επί παραδείγματι το παλεύουν η Ρηνειω η Δημοτάκη ή η Αφροδίτη Υψηλάντη για να κάνω χρήση δύο ονομάτων που γνωρίζω όχι απλώς δια χειραψίας..
Αν μετά τη λήψη της χημειοθεραπείας καταρρέουν τείνοντας σε μια κίνηση απελπισίας το χέρι και το βλέμμα προς το ταβάνι κατοικία του προσωπικού θεού; Που του έδωσε ο καρκινοπαθής σχήμα και μορφή για ν ανοίγει διάλογο μαζί του..
Μ’ απάντηση δεν παίρνει κι αυτό που ακούει είναι το απολογητικό ηχείο της συνείδησής του..
Που συσσώρευσε ματαίως χρόνων παραγωγής πολύτιμου κοινωνικά έργου για να υψώσει τείχη προστασίας της ζωής του.
Που μετήλθε όπως εγώ ακόμη και υποδόριων μέσων για να μην θιγεί στο ελάχιστο η υπόσταση και η ακεραιότητα της ύπαρξης του ταμείου του. Γιατί είχε μάθει πως ο δημοσιογράφος έχει τον μικρότερο μέσο όρο ζωής μετά τους χειρουργούς και τους πιλότους.
Κι όμως.. Προφασιζόμαστε πως δεν τους θωρούμε υπό το άλλοθι πως τους περιβάλλει η ομίχλη της αμνησίας. Πως τους πλάκωσαν τα μπάζα της καθημερινότητας.. Δεν είναι πλέον χρήσιμοι.. Ο ψηφιακός πίθηκος του σύγχρονου τηλεοπτικού κόσμου πρέπει ν’ ανακυκλώνεται συνεχώς..
Κι εδώ σας έχω. Φανταστείτε έτσι τον εαυτό σας στην τελευταία του ανακύκλωση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου