Μούκλεψε από τη πρώτη στιγμή όλο το είναι μου με τις αισθήσεις εν τέλει να συμπυκνώνονται όλες σε μία. Την ακοή και στ' όνειρο. Στη Νάπολι ήταν. Μια νύχτα από ασήμι με το φεγγάρι στο γιόμα του. Το ιστορικό θέατρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Τόσο που η ανάσα σου ήταν η εκπνοή του διπλανού. Μα ούτε που την άκουγες. Τη κρατούσε μήπως κι εκληφθεί σαν ραδιοφωνικό παράσιτο..
Έκλεινες κάτω από τις βλεφαρίδες σου τη νύχτα κι άφηνες τον ήχο της φολκλορικής αυτής μελωδίaς να γλιστρήσει στη ψυχή.. Για να καθαρίσει από τους κακόβουλους ιούς. Έτσι που για χρόνια μετά να την σφυρίζεις όταν οι κοινωνικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας όπως σήμερα έσφιγγαν..Και να παίρνεις τους δρόμους του απείρου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου