Θα φτανε κάποτε η ώρα ν’ αναρτήσω ένα τραγούδι ψυχής.. Ένα τραγούδι για μένα.. Ένα τραγούδι που μου ανοίγει τα κύτταρα.. Γιατί στο άκουσμά του μ’ αναγνωρίζω σαν σε καθρέφτη.
Όχι επειδή στα νιάτα μου υπήρξα ντραμίστας ή φορούσα μια άσπρη καμπαρντίνα που από τα 16 είχα με δικά μου κόπια ενδυθεί παριστάνοντας τον ωραίο. Που ως τέτοιος μόνο ένα χρέος αναγνώριζε. Αυτό που όφειλα απέναντι στον λαό μου..
Αλλά γιατί ποτέ δεν έπαψε η επαναστατική φλόγα να σιγοκαίει στα σπλάχνα μου..
Από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια που πυρπολούσα την Πανεπιστημίου (τότε που το καθεστώς δολοφόνησε τον Κουμή και την Κανελλοπούλου) και «συνελήφθην διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις» μέχρι και σήμερα. Που δεν συμμορφώνομαι στην ιδέα πως υπάρχουν ακόμη ξόανα της συστράτευσης με τον άθλιο Μητσοτάκη..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου