Ο καπιταλισμός ανατροφοδοτείται από τις κρίσεις του.. Γι αυτό και τις προκαλεί. Εκεί που καταρρέει κι είναι έτοιμος να παραδώσει ψυχή και πνεύμα αναγεννιέται από την στάχτη του. Στη παρούσα φάση τη προκάλεσε. Δόλια ή αμελώς αδιάφορο.
Σημασία έχει πως έθεσε επιτακτικά στη κοινωνία το εξής δίλημμα: Ελευθερία ή ασφάλεια;
Κι η κοινωνία που είχε ήδη --μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Σοβιετική Ένωση— ζυμωθεί συμπεριφορικά από τα Μέσα Μαζικών Εγκλημάτων, ψήφισε δίχως τον παραμικρό δισταγμό το δεύτερο.
Περί ποιας κοινωνίας όμως ομιλούμε;
Την apolitik κοινωνία των χρυσοκάνθαρων γιάπηδων, της εξωνημένης στα εοκικά προγράμματα διανόησης, της ειδησεογραφικής προπαγάνδας, του τηλεοπτικού κατιναριού, του ατομισμού (να είσαι ο εαυτός σου), του πολιτικού καθωσπρεπισμού (όπου η λαϊκή οργή και γλώσσα αποτάσσονται ως διαβολικές εισαγωγές), η κοινωνία του κοσμοπολιτισμού (όπου ακόμη και ο συνδικαλισμός συναθροιζόταν στα ντιριντάχτα) του οπαδικού χουλιγκανισμού, του think positive (να βλέπεις τον ήλιο μέσα από την θηλιά απαγχονισμού σου…), του yolo κι ένα σωρό άλλες μαλακίες, που όριζαν από γεννήσεως της ιδιωτικής τηλοψίας – 1990 ως το 2010-- τις σχέσεις των ανθρώπων.
Οι απροσάρμοστοι κατέληγαν καταθλιπτικοί μέσα στην ασφυκτική απομόνωσή τους. Κοινωνικά απόβλητα θεωρούνταν. Τους είχαν εντέχνως εμφυτεύσει στον νου, το τσιπάκι του συνθήματος, πως δεν υπάρχει δεν μπορώ. Υπάρχει το δεν θέλω.
Κι όταν το 90% αποτύγχανε, το χρεωνόταν ως ατομική ευθύνη και ανεπάρκεια, την ίδια στιγμή που τα καπιταλιστικά αγαθά έρεαν σαν χείμαρρος μια ανάσα μακριά του. Κι άρχισε ο πρώτος ψυχαναγκασμός. Του δανεισμού. Για τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου.
Μα τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιούν είχε πει ο Μένανδρος.
Ποιος Μένανδρος και παπάρια λαδορήγανη. Εδώ έχουν πέσει στον λουφέ οι τραπεζίτες θα μείνω έξω εγώ;
Ήταν η καπιταλιστική ενέδρα, αλλά η κοινωνική νοημοσύνη, ούτε τις παρυφές του Μαρξ δεν είχε αγγίξει. Πολλώ δε μάλλον του Μένανδρου.Παρωχημένος ο Tύπος, ηχοβολούσε η καθεστωτική προπαγάνδα, παρωχημένος και όποιος τον επικαλείτο.
Για ν’ αρχίσει η κοινωνία, μόλις είκοσι έπτά χρόνια μετά, το 2010, να διαπιστώνει δραματικά, πως δεν ήταν και τόσο παρωχημένος. Αλλά ήταν πλέον αργά. Όταν είσαι μέσα στη φάκα διατρέφεσαι με ότι σου δώσουν, εάν και εφ’ όσον θέλουν να σε κρατήσουν ζωντανό.
Και τι της δίνουν σήμερα; Ασφάλεια πλάι στην ασιτία.
Και την ασιτία την κουτσοβολεύει. Την τρομοκρατία εκ του κορωνα-ιού ή του Ρωσικού τάχα επεκτατισμού όμως;
Επέλεξε έτσι σήμερα αυτή η κοινωνία, ό,τι μονοδιάστατα είχε βιώσει μέσα στην αυταπάτη της δυνατότητας των πολυπληθών της επιλογών. Πρωτίστως την ασφάλειά της. Γι αυτό μη τη πετροβολάτε που δεν αντιλαμβάνεται πως ότι συμβαίνει στον περιβάλλοντα χώρο αφορά την νέα καπιταλιστική κρίση.
Για να γυρίσει ο ήλιος και ν ανατραπεί ο καπιταλισμός θέλει δουλεια πολύ.
Κι όσοι περιμέναμε ερειπιώνα εκ της πυρηνικής καταστροφής –μεταξύ αυτών και εγώ—είχαμε ξεχάσει πως υφίσταται και ο βιολογικός πόλεμος. Που είναι μεν ανθρωποκαταστροφικός αλλά όχι πλουτοκαταστροφικός. Γιατί τα μέσα παραγωγής και η τεχνολογία θα παραμείνουν άθικτα για να τα εκμεταλλευτούν οι επιζήσαντες.
Και μη με ρωτήσετε ποιοι θα είναι αυτοί γιατί θεωρώ πως οι αναγνώστες μου είναι ευφυείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου