Χρόνια τώρα.. Στον Νέο Κόσμο (το παλιό Δουργούτη) γειτονιά της καταγωγής μου εξελίσσεται τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ένας πόλεμος αυτοσχέδιων --και άρα άκρως επικίνδυνων-- εκρηκτικών.
Όταν κατά το 1968 μετακόμισε η οικογένειά μου από τα παραπήγματα στην έναντι της εικόνας σας πολυκατοικία, επί της κατεδαφισθείσας στέγης μου αναγέρθηκε πρωτοστατούσης της άθεης μητρός μου (!!!) --με γαλούχησε υπό το δίδαγμα πως αφού ο λαός ενέταξε τη θρησκεία στα ήθη και έθιμά του τότε και εκείνη την ενσωμάτωσε στη παράδοσή της-- η εκκλησία της Αναλήψεως που εικονίζεται.
Κατά την δεκαετία του 1980 η αύξηση του εισοδήματος έδωσε την ευκαιρία ο γηγενής εκεί λαός να βελτιώσει το επίπεδο της διαβίωσής του μετακομίζοντας σε άλλες προνομιούχες γειτονιές. Το ίδιο κι οι γονείς μου.
Συνέπεια τούτου ήταν να πλημμυρίσει η γειτονιά από μετανάστες. Μόνο που εγώ ποτέ δεν ξέχασα τις στέρεες φιλίες που είχα από μικρός χτίσει και την επισκεπτόμουν κατά καιρούς. Σε μια από αυτές τις επισκέψεις είχα την ατυχή έμπνευση να προτείνω το 2000 στην οκτώ μηνών έγκυο τότε γιατρό σύζυγό μου, να παραμείνουμε στην Ανάσταση αφού οι παιδικοί μου φίλοι μ' εκλιπαρούσαν.
Το τι αντιμετωπίσαμε το έχετε στις οθόνες σας και συνέπεια αυτού ήταν το έμβρυο ο τρίτος μου γιος ο Έκτορας να τρομοκρατηθεί τόσο που ως τα 13 του χρόνια δεν πάτησε το πόδι του σε Ανάσταση..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου