Ένοχες είναι οι κυβερνήσεις που εξευτέλιζαν, που βίαζαν κατά συρροή και εξακολούθηση ένα δημόσιο αγαθό παραδίδοντάς το στα ιδιωτικά συμφέροντα. Έτσι όπως οι ξεφτιλισμένοι απάτριδες παρέδωσαν τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, όπως αναίσχυντα παραδίδουν σήμερα το προτελευταίο οχυρό. Την υγεία
Δεκαετίες πολλές πριν ακούστηκε το τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου από Το μεγάλο μας τσίρκο: «Ορέστη απ’ το Βόλο, Μαρία απ’ τη Σπάρτη, γυρεύω το γιο μου… την κόρη μου θέλω». Δεν είναι μελοδραματική η αναφορά και ρωτήστε όλους όσους πλημμύρισαν τις πλατείες απαιτώντας δικαιοσύνη. Γιατί τα θύματα δεν ανήκαν σε κάποια καταπιεσμένη μειονότητα. Ήταν δικά μας παιδιά με ονοματεπώνυμο που δεν ζούσαν σε κάποιο τσιγγανομαχαλά..
Νεκροί με ονοματεπώνυμο, νέοι άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους επέστρεφαν στη Θεσσαλονίκη, αφού είχαν γιορτάσει τις Απόκριες και τα Κούλουμα σε πόλεις και χωριά. Και το πένθος γίνεται ακόμα πιο βαρύ, επειδή ξέρουμε ότι τους έκλεψαν τη ζωή, τους στέρησαν την ομορφιά της ζωής. Όχι επειδή δεν πρόλαβαν να πάρουν πτυχίο και να γίνουν «άνθρωποι χρήσιμοι στην κοινωνία», αλλά γιατί δεν πρόλαβαν να ερωτευτούν, να πονέσουν, να αποτύχουν και να προσπαθήσουν ξανά.
«Θα φτιάξουμε τον σιδηρόδρομο που μας αξίζει», ακούμε από κυβερνητικά χείλη, από ανθρώπους που οι ίδιοι ή οι προκάτοχοί τους δεν ξεστόμισαν ούτε ένα κιχ διαμαρτυρίας, όταν ο σιδηρόδρομος ξηλώθηκε σε ολόκληρη την Πελοπόννησο (σήμερα λειτουργεί μόνο ο Προαστιακός μέχρι το Κιάτο) ή όταν δεν προβλέφθηκαν ράγες στη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου. Τα τρένα της Πελοποννήσου και όλης της Δυτικής Ελλάδας έπρεπε να θυσιαστούν, ώστε να ευνοηθούν οι εργολάβοι που κατασκεύαζαν δρόμους και η αυτοκινητοβιομηχανία. Έτσι, σήμερα, η (πάντα σχετική) οδική ασφάλεια αγοράζεται φέτα-φέτα από τον ίδιο τον λαό μέσα από τα εξωφρενικά υψηλά διόδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου