Είχα τουλάχιστον 35 χρόνια ν ανασάνω την αλμύρα τους.. Στα λιμανάκια της Βαρκιζας αναφέρομαι. Από τότε που επέλεξα εξ αιτίας της ΕΡΤ να μετακομίσω στη σαπίλα των μεσοαστών, που για λόγους πολιτικού πολιτισμού καλείται Βόρεια Προάστια, ξέχασα οριστικά τη Νέα Σμύρνη τη Συγγρού και τη παραλιακή..
Τη θάλασσα φυσικά και όχι.
Έκανα στέκι μου το Πόρτο Ράφτη και το φεγγάρι του από το Κάστρο.. Σε αυτό ελλιμενιζόμουν και εγώ και το σκάφος μου.
Χθες όμως με ξεσήκωσε μια διαχρονικά έφηβη παρέα από τα παλιά – εκείνα τα παλιά που δεν ξεχνιουνται—και κλειδώσαμε την πυξίδα προς τα νότια.
Οποίο άλγος!!
Καφέ που πρωτοετείς θεωρούσαμε υψηλής κοπής και ραφής και άξια της προσοχής μας, γιατί θα χτυπούσαμε τη πλούσια γκόμενα, έχουν περιπέσει σε πλήρη απαξία!! Όσα έχουν ξομείνει..
Οι δρόμοι και οι βίλες φάρδυναν εν αντιθέσει με τα όνειρά μας που έχουν στενέψει.
Τα νιάτα πάλι σκλήρυναν και δεν γουστάρουν μελό - δακρύβρεχτες ιστορίες και ψευδαισθητικά συναισθήματα που η ζωή απόδειξε ευκαιριακά. Γιατί τους φλόμωσαν ήδη με τις πολιτικές και οικονομικές αυταπάτες.. Το φεγγάρι έτσι δεν έχει ονειροπόλους ακολούθους γιατί είναι απλώς δορυφόρος ενώ οι καρδιές δεν είναι τίποτα πλέον ενός μηχανισμού αντλίας.
Συνωστίζονται για να ξεφύγουν, κυρίως στον μπάφο και στα μπαρ μέχρι να τους κοπεί η ανάσα στο one night stand..
Αυτά σκεφτόμουν στη φωτό που βλέπετε και που όλη η παρέα κατέφυγε με σουβλάκι καλαμάκι στα χέρια γύρω από το τρίτο λιμανάκι για να δραπετεύσει.
Είναι ίσως που εμείς δεν μάθαμε ούτε στον μπάφο ούτε στην πρέζα. Και ψάχνουμε στην ζάλη του ονείρου ό,τι η πραγματικότητα έχει από την ζωή ρουφήξει σαν μαύρη τρύπα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου