Δεν τολμάει κάποιος να διεκδικήσει ακόμα και τα αυτονόητα για μια αξιοπρεπή ζωή και τα προπαγανδιστικά κοράκια, που «λιβανίζουν» από το πρωί μέχρι το βράδυ τη «δημοσιονομική σύνεση», πέφτουν να τον φάνε!
Οι εκπαιδευτικοί που διαδηλώνουν για ένα σχολείο που θα χωράει όλους τους μαθητές και δεν θα κατηγοριοποιείται με τα κριτήρια της αντιεκπαιδευτικής αξιολόγησης, είναι οι «βολεμένοι στη μονιμότητα του Δημοσίου» που «δεν θέλουν κανένας να αξιολογεί τη δουλειά τους, όπως γίνεται στον ιδιωτικό τομέα».
Οι αγρότες που παλεύουν για την επιβίωσή τους είναι οι ...«καλοζωισμένοι των κοινοτικών ενισχύσεων» που διαμαρτύρονται εθιμοτυπικά, επειδή «τελείωσε το πάρτι». Οσο για τους καλλιτέχνες, είναι όλοι «χομπίστες», που «ονειρεύονται μια θέση στο Δημόσιο για να λύσουν το βιοποριστικό τους» και διαμαρτύρονται επειδή το κράτος «δεν τους δίνει όσα χρήματα ζητάνε».
Δηλαδή, όποιος τολμήσει να διεκδικήσει στήνεται στον τοίχο από τους ίδιους που γράφουν ολόκληρα «σεντόνια» για την ανάγκη να δοθούν κι άλλες ενισχύσεις στο κεφάλαιο, να προχωρήσουν ταχύτερα οι εκταμιεύσεις από το Ταμείο Ανάκαμψης, να μειωθούν κι άλλο οι ασφαλιστικές εισφορές της εργοδοσίας, να μείνει σε «λογικά πλαίσια» η «αύξηση» του κατώτατου μισθού.
Φοβερίζουν τον λαό για
να συμβιβάζεται με τα ...ψαροκόκαλα που του πετάει το κράτος, ώστε να
«τρέχει» ανεμπόδιστα το κοινό αντιλαϊκό πρόγραμμα όλων των νυν και
επίδοξων «σωτήρων». Η έχθρα πάντως που βγάζουν απέναντι στους αγώνες του
τελευταίου διαστήματος, μάλλον την ανησυχία τους δείχνει παρά τη
σιγουριά τους ότι θα καταφέρουν να χειραγωγήσουν τις λαϊκές αντιδράσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου