Κατάλαβα ότι κάτι άσχημο συμβαίνει από την στάθμευση μιας ασπρούλας με καρούμπαλο και το έμπα έβγα των μπάτσων στο σπίτι των φαντασμάτων.. Τινάχθηκα σαν ελατήριο ντύθηκα και ίσια στην αυλόπορτά του μέσα στο χιόνι για να μάθω πως:
ΞΥΛΙΑΣΕ!!.
Μόλις προ δύο μηνών ελάχιστα απείχε από το να αυτοπυρποληθεί όταν επιχείρησε ν’ ανάψει ένα αυτοσχέδιο μέσο θέρμανσης. Τον σώσαμε τελευταία στιγμή μόνον δυο τρεις γείτονες από τον πληθυσμό τουλάχιστον τριών τετραγώνων που του καλύπταμε στον βαθμό των δυνατοτήτων μας και την διατροφή.
Δεν ήταν πλέον των πενήντα ετών.
Μα στο δρόμο ως γνωστό εγκαταλείπονται άπαντες οι αποτυχημένοι της ατομικής ευθύνης στον καπιταλισμό.
Η ιεραρχία έχει ως εξής: Πρώτα χάνεις την πιστωτική σου κάρτα. Μετά την προσωπική σου περιουσία όπως το αυτοκίνητο. Στη συνέχεια το σπίτι που έχεις αγοράσει ή υποθηκεύσει για τις σπουδές του παιδιού. Και εν τέλει --να δεις τι σου έχω για μετά!!
Χάνεις και την οικογένεια που είναι αδύνατον να συντηρήσεις. Τελευταίο έτσι πλάνο από τη ζωή, --πριν από την ανατριχιαστικά σιωπηλή άφιξη του χάρου στα μάτια του εμπρός--, ήταν οι γδαρμένοι τοίχοι και το ταβάνι ενός σαρακοφαγωμένου σπιτιού.
Σου ζητώ συγνώμη Χρήστο από τα Λυκούργια που πρόσφερα λιγότερα από τις δυνάμεις μου.. Μα την αξία της αλληλεγγύης την μαθαίνει κάποιος, όταν τον έχουν μάθει να παράγει το ψωμί και όχι όταν το επαιτεί.
Κάτι που με μια παράγραφο έκανε σαφές στο "ένα παιδί μετράει τ' άστρα" ο Μενέλαος Λουντέμης.
Στο ζητιανάκι --όταν αυτό εκτός εκκλησίας των μεγαλόσταυρων εκλιπάρησε μια δραχμή για ένα κουλούρι--, ο Λουντέμης παρά τον πολιτικό ρομαντισμό του, του είπε αυστηρά: Πάρε ένα πιστόλι και πάρτη. Στο δόγμα αυτό είμαι κολλημένος ζήτουλες του πιθηκισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου