«Ποιος ήρωας .. Δεν είναι ήρωας ο γιος μου» ψέλλισε με ασθματικό πνιγμό από την πλημμυρίδα της πίκρας ο ένας εκ των δύο γονιών.
«Ήρωες είναι αυτοί που πεθαίνουν στη μάχη και όχι στις ασκήσεις» ολοκλήρωσε συνειδητά τη καταγγελία του ενάντια στην γενικευμένη πολιτική και κοινωνική υποκρισία. Μούσκεψαν τα μαντήλια από τα Μεγαρέων δάκρυα.
Ακόμη και αυτό το αγνώστης προελεύσεως δημοσιογραφικό σούργελο --που μια μεσημβρία ενεφανίσθη εκ του μηδενός στην ΕΡΤ για να καταστεί στη συνέχεια επαγγελματίας βουλευτής,-- βρήκε πεδίο δόξης λαμπρό τη φωτό του πορευόμενου στο θέατρο Τσίπρα για να τον καταγγείλει..
Επειδή γελούσε!!
Για να αποδειχτεί πως είναι τόσο αναλφάβητο όσο κάθε εθνικιστής δεξιός που σέβεται τον εαυτό του..
Επειδή ποτέ δεν έμαθε την εκπαιδευτική αξία του θεάτρου στην Αρχαία Ελλάδα, στις προσομοιώσεις του πολιτισμού της οποίας επιδίδονται κανονικά όλα τα δεξιά ούγκανα. Και πάντα επί του πολιτικού σκηνικού. Κυρίως του προεκλογικού..
Γνωρίζουν καλά πως οι άνθρωποι κλαίνε διαβάζοντας τα φαντασιολογήματα των λόγιων, αλλά τα αληθινά βάσανα των ανθρώπων τα παρακολουθούν αφ' υψηλού. Γι αυτό και τα χάνουν από τα μάτια τους..
Είδατε έτσι κάποιον από τους χλέμπουρες αξιωματούχους να υποκλίνονται ενώπιον του απροσμέτρητου πόνου των αστέγων; Των τοξικοεξαρτημένων μήπως; Των ορφανεμένων νοικοκυριών από τους θανάτους που το σύστημα βαφτίζει εργατικά ατυχήματα;
Όχι .. Γιατί ξέρουν καλά πως κατά τη λαϊκή σοφία η ψείρα τρώει τα φυτά, η σκουριά το σίδερο, αλλά η ψευτιά την ψυχή. Κι έχουν μείνει άδεια πετσιά..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου