Αν και δεν υπάρχει ομοφωνία ως προς την χρεοκοπία , έχει γίνει ωστόσο ευρύτερα αποδεκτός και ως εξ αυτού έχει ενταχθεί στο διεθνές δίκαιο, ο ορισμός του Ρώσου Διεθνολόγου Alexander Shack:
«Ως ‘απεχθές’ ορίζεται εκείνο το χρέος που είναι σε βάρος του λαού μιας χώρας, επί τη σύναψη του οποίου δεν προϋπήρξε η συναίνεσή του και ήταν σε γνώση των πιστωτών.» Και ερωτώνται κατόπιν αυτών οι εγχώριοι διαπραγματευτές ανδρείκελα των τοκογλύφων, αλλά και οι «ακροβάτες της κυβίστησης»:
*Ποιο από τα τετρακόσια τόσα δις των δανείων – συσφικτήρων στον λαιμό του λαού τελούσε εν γνώσει του κατά τη λήψη του;
*Ποιο από τα τετρακόσια τόσα δις ωφελήθηκε ο λαός και ποια ενθυλάκωσε με έμμεσους και άμεσους τρόπους η ελίτ των διακοσίων οικογενειών που εξακολουθεί να θησαυρίζει καταμεσής της εξαθλίωσης;
*Γιατί δεν τίθεται έστω και σήμερα, ως εθνική επιταγή ο έλεγχος του χρέους ακόμη και του τελευταίου ευρώ από ανεξάρτητη επιτροπή, έτσι ώστε ο λαός να αναλάβει την υποχρέωση αποπληρωμής των πιθανών ποσών που εκείνος καρπώθηκε αλλά του αφαιρέθηκε δια της βίας η μισή ζωή;
*Ποιο φυσικό, ηθικό, ή νομικό δίκαιο επιβάλει την αποστολή του λογαριασμού σε δέκα, για φιλέτο που έφαγε μόνον ένας; Κανένα. Ουδέν πλην εκείνου που υπό την χρήση του όρου "η χώρα" κρύβεται ο άπληστος καθεστωτικός σαλτιμπάγκος τον οποίο:
Ανέχθηκαν καθ' υποχρέωση εκ της εθνικότητάς του ομοτράπεζο οι υπόλοιποι εννιά που εμπρός τους δεν υπήρχαν ούτε σερβίτσια!!. Διαφορετικά η «χώρα» και όχι το πεδίο ασκήσεων βολών επιτοκίου της διεθνούς τοκογλυφίας, θα έθετε αυτομάτως σε λειτουργία τους μηχανισμούς αυτοπροστασίας της, ο αριθμός των οποίων συνοψίζεται σε τέσσερις δράσεις.
Η πρώτη αφορά την εκμετάλλευση της θέσης που θέλει το χρέος να είναι μια συνήθη εμπορική πράξη - ως τέτοια την αποδέχεται η πλειοψηφία των αγγλόφωνων θεωρητικών- και που στη περίπτωση αδυναμίας αποπληρωμής του, εφαρμόζεται το πτωχευτικό δίκαιο. (οι οφειλέτες υποχρεούνται στην εξασφάλιση των πιστωτών λαμβάνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα.)
Η δεύτερη και επικρατέστερη (υιοθετήθηκε από την επιτροπή διεθνούς δικαίου 1980-1983 και το διεθνές δικαστήριο της Χάγης) είναι το δικαίωμα στην αναστολή ή την άρνηση αποπληρωμής του χρέους επικαλούμενοι λόγους εθνικής ανάγκης. (το 1936 Μεταξάς για λόγους προστασίας της ασφάλειας της υγείας και της κοινωνικής συνοχής του λαού)
Στη βάση αυτού του νομικού πλαισίου η Αργεντινή κήρυξε την κατάσταση ‘έκτακτης ανάγκης στην κοινωνική, διοικητική, οικονομική και συναλλαγματική πολιτική’ αναστέλλοντας την πληρωμή του εξωτερικού χρέους και επιτυγχάνοντας την επαναδιαπραγμάτευσή του. Κάτι που οδήγησε στην διαγραφή του 70% της αξίας του.
Αντίδραση οργής από την Αργεντινή, οποία όμως: κρίθηκε σύννομη με το διεθνές δίκαιο και τα διεθνή δικαστήρια, παρά την εναντίωση ορισμένων --όχι όλων-- θεωρητικών των ΗΠΑ, που πανικόβλητοι διέγνωναν πως θα παραδειγματίζονταν πλειάδες χωρών.
Η τρίτη -κατά κάποιους νομικούς η ριζοσπαστικότερη- παραπέμπει στο ιστορικό παράδειγμα της διαγραφής των λαϊκών χρεών από την κυβέρνηση της Σοβιετικής Ένωσης το 1921.
«Κανένας λαός δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώσει την αξία αυτών των αλυσίδων που του είχαν φορέσει στην διάρκεια των αιώνων» είχε πει ο Λένιν. (υπό αυτή την έννοια ευεργετήθηκε και ο ελληνικός λαός στον οποίο οι Σοβιετικοί όχι μόνον δώρησαν τα νοσοκομεία Τζάνειο και Ελπίς και μια σειρά οικοδομημάτων όπως εκείνο που φιλοξενεί το ρολόϊ στον Πειραιά, αλλά και κάτι εκατομμύρια χρυσές λίρες και όχι χρεόγραφα μαϊμούδες του τύπου ευρώ.)
Αλλά ως φαίνεται ενώ είμαστε μικρός λαός διαπράττουμε μεγάλες απάτες. Η περίπτωση της ταπεινωτικής παράδοσης του Οτσαλάν δεν ήταν η μόνη. Προηγουμένως είχαμε δώσει δείγμα γραφής. Είχαμε στείλει εκστρατευτικό σώμα ελλήνων αξιωματικών να πολεμήσει κατά των ευεργετών μας στο πλευρό των καζάκκων -- λευκών--αντεπαναστατών…
Πότε επομένως έγινε έλεγχος του χρέους και από ποια επιτροπή; Γιατί ο Σύριζα (καλά για την ΝΔ η επίκυψη στα τέσσερα είναι στο πολιτικό DNA της) υπέστειλε τη σημαία των απαιτήσεών του ως προς αυτό το μέγα θέμα ή ανάθεμα;
Σε ποια από τις συγκεκριμένες δράσεις κατέφυγαν οι σημερινοί και ελεεινοί λακέδες των τοκογλύφων έτσι ώστε να νομιμοποιούνται στην επίκληση του δικαιώματος της αποτυχίας;
Όσο κατά συνέπεια δεν παίρνω επαρκείς και αξιόπιστες απαντήσεις στα ερωτήματά μου αυτά, τρομοκράτες θα θεωρώ το σύνολο των μπράβων της πολιτικής μαφίας και επαναστάτες, όσους επικαλούμενοι το ακροτελεύτιο συνταγματικό άρθρο σηκώνουν τα όποια διαθέσιμα όπλα εναντίον τους. Τελεία και παύλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα υβριστικά σχόλια θα διαγράφονται!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.