Συγκλονιστικός ψαλμός για την απώλεια που σπάει την ιεραρχία. Όταν ο οριστικός χωρισμός από την ζωή του απογόνου προηγείται του προγόνου. Οι μύες παραλύουν, το μυαλό λασπώνει και στη καρδιά το αίμα κοχλάζει σε θερμοκρασίες ηλιακής καταιγίδας. Κατάσταση που τολμώ ν αποτυπώσω υπό την αλαζονεία του εκ του ασφαλούς καταθέτοντος μάρτυρα. Με την φρούδα ελπίδα πως: ίσως αμβλύνω με τα χρώματα της θύμησής τους την ασπρόμαυρη εικόνα της ζωής, όλων όσων έχουν χάσει Πέτρουλες, Κουμήδες, Κανελοπουλίνες, Καλτεζάδες, Γρηγορόπουλους και μια σειρά από μόλις έξορμα παιδιά στον βωμό των ονείρων τους.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου