ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΣΤΟΛΩΝ ΠΙΣΤΟΛΕΡΟ

 Ολο και πληθαίνουν οι απόπειρες και τα δολοφονημένα παιδιά που βαραίνουν τις ημέρες που θυμόμαστε και τις ημέρες που θα έρθουν. 

 

Δεκαεξάρηδες, έφηβοι, μικροί πατεράδες ή γερασμένοι απότομα γιοι και κόρες, δέχονται τις σφαίρες της αστικής εξουσίας. Μιχάλης, Αλέξης, Νίκος ή Κώστας, Ελένη και Ειρήνη, όποιο κι αν είναι το όνομά τους, η νεολαία βρίσκεται στο οπτικό πεδίο ενός αστυνομικού κράτους που τη σημαδεύει ανελέητα από τα πρώτα της βήματα στη ζωή. 

Το ερώτημα σε αυτό το καθεστώς ομηρίας δεν είναι αν κάποτε, κάποιος θα δολοφονηθεί και βιολογικά αλλά το πότε αυτό θα συμβεί. 

Κι όταν μάλιστα αυτός προέρχεται από κοινωνικές κατηγορίες εν δυνάμει αποδιοπομπαίων τράγων, πρόσφυγες, μετανάστες, Ρομά, αλλόθρησκους, διαφορετικού χρώματος, φύλου ή αλλοεθνείς, το «πότε» συνοδεύεται από μια αβάσταχτα πυκνή συχνότητα.