ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΥ ΒΙΒΛΙΟ...

 Είναι προϊόν μυθοπλασίας , ο τίτλος είναι έκπληξη και έχω ολοκληρώσει τα δύο τρίτα του.. Ξέρω, ξέρω, πως όλα τα σοβαροφανή μεταξύ αστείου και σοβαρού, όπως τ' αληθοφανή μεταξύ του μύθου και της αλήθειας κατατίθενται.. Αυτό που δεν ξέρω είναι το πόσο τοξοεξαρτημένοι είσαστε από την εικόνα και τον ήχο ώστε να το καταγράψω σε κασέτα για να προφυλάξω την όρασή σας. Αυτό που θα διαβάσετε, έτσι, αν το διαβάσετε, είναι το πρώτο κεφάλαιο εισαγωγή επί του οποίου θα ήθελα υπό προϋποθέσεις την άποψή σας --κάτι σαν δημόσια διαβούλευση που ειναι και της μοδός-- για το ύφος και τους χαρακτήρες.. Γιατί δεν είναι βίντεο κλιπ μελωδιών που κάποιος συνήθως της σειράς σκηνοθέτης  ενσωματώνει στα  γούστα του εικόνες κλισέ κλέβοντας ότι η φαντασία σας θα δημιουργούσε. Απαιτεί προβολή στην οθόνη του μυαλού..Καλή ανάγνωση..

 

 

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ 

“Πω, πω καλέ Καίτη μου είναι ένας κούκλος!» είπε στην μητέρα του μια φίλη της κι αυτή άρχισε να τον περιεργάζεται σαν να αμφισβητούσε την άποψή της. Δίκιο είχε. Τον είχαν ξεβολέψει και δυσφορούσε. Η μούρη του είχε πάρει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που ιχνογραφούν συναισθήματα ξινά. Μύτη ζαρωμένη, μάτια σχιστά, ούλα άδεια και μάγουλα στο κόκκινο, σαν να ήταν μηχανή σε καρτούν που είχε ανεβάσει στροφές. 

Μόλις τον είχαν μεταφέρει από τον θάλαμο των νεογνών στην αγκαλιά της για την πρώτη επαφή. Την πρώτη κατά πρόσωπο γνωριμία μαζί της. Επειδή ως προς τα υπόλοιπα την ήξερε καλά. Από τα μέσα. Γι αυτόν ο λώρος της δεν ήταν ο ομφάλιός της, αλλά ο ομφαλός του κόσμου του. Πως τόλμησε επομένως έστω και σιωπηρά ν’ αμφισβητήσει το αριστούργημά της; 

= «Θα σε μάθω εγώ» έκανε τσαντισμένος κι άρχισε να στριγκλίζει τόσο δυνατά που τους γονάτισε όλους εκεί.. Τρελάθηκε η μάνα του.. 

«Μα πως τσιρίζει έτσι τι να του έκανα;» ανησύχησε κοιτώντας αμήχανα την προχωρημένης ηλικίας έμπειρη φίλη της. .. Τίποτα.. Τίποτα απολύτως.. Μια χαρά τον κρατούσε. Τρυφερά. Σαν ανεκτίμητο κρύσταλλο. Απλώς η μαρξιστική της παιδεία δεν της επέτρεπε να δει έστω και κατ’ ελάχιστο το περιτύλιγμα. Η αφυδατωμένη από μικροαστικές αντιλήψεις κομμουνίστρια, έβλεπε αυτό που οι πάνες έκρυβαν.. Μια κουραδομηχανή που οι αδελφές νοσοκόμες του μαιευτηρίου «Έλενα» δεν προλάβαιναν να καθαρίσουν και τσουπ, νάτα πάλι σερβιρισμένα. Για να την συνέπαιρνε έτσι η αισθητική του πλάσματός της, θα περίμενε κάποιον από τους συντρόφους της να της δηλώσει, ότι είχε γεννήσει την μετενσάρκωση του Λένιν ή του Μαρξ. Κι επειδή του έλλειπε η γενειάδα στο πηγούνι, της φαινόταν κάπως αλλόκοτος! 

=«Μα καλά βρε Καίτη αλήθεια δεν βλέπεις πόσο όμορφος είναι;» επέμεινε η φίλη της στο περιτύλιγμα. Αλλά την μάνα του το περιεχόμενο την κατάτρωγε. Δεδομένου ωστόσο πως ούτε η ίδια ούτε και η επιστήμη κατείχε την επαρκή τεχνογνωσία διάγνωσης της νοητικής του επάρκειας, ξεκίνησε τις προσπάθειες ελέγχου της κατάστασής του εμπειρικά.. Νοσηλεύτρια και η ίδια γνώριζε πως ο άνθρωπος είναι μια ηλεκτρογεννήτρια που περπατά και πως εκπέμπει στο περιβάλλον ενέργεια μέσα από δυο πηγές,: 

Τα μάτια και τα ακροδάχτυλα.. 

Χρησιμοποιώντας τά τελευταία αποφάσισε να του μεταφέρει τη δική της, ευελπιστώντας στις αντιδράσεις εκείνες, που θα αποτελούσαν τουλάχιστον ισχυρές ενδείξεις της καλής υγείας του νεογέννητου.. Ικανοποίηση, πόνος.. Γέλιο , κλάμα.. Τον τσιμπούσε τσίριζε.. Τον χάϊδευε ριγούσε ή γαργαλιόταν... «Βιολογικά επαρκής» συμπέρανε σιωπηλά,, αλλά η αδιόρθωτη φίλη της είχε φάει κόλλημα με το κούκλος. Ώσπου στο τέλος του το μετέδωσε για να του προκύψει στη συνέχεια ως αθεράπευτη νόσος. Κατά τους ψυχιάτρους σύνδρομο ναρκισσισμού. 

«Άκουσε σύνδρομο!! Οι κομπογιανίτες.... Βαφτίζουν σύνδρομο ότι ολοκληρωτικά αγνοούν και πάει καθάρισαν...» αποφάνθηκε το Θείο βρέφος.. 

=«Πράγματι, είναι όμορφος πολύ» παραδέχθηκε η μητέρα του υπερβαίνοντας τις αρχές της.. Δεν μπορεί, θα αυθυποβλήθηκε. Πες, πες η άλλη, της το έχωσε για τα καλά στο μυαλό. Αν δέκα άνθρωποι δουν τον γάιδαρο ως ρινόκερο τότε για τον ενδέκατο και ειδικά αν είναι Έλληνας, ρινόκερος είναι. Σιγά μην κάτσει να σκάσει. Πάει και τέλειωσε. Ρινόκερος είναι κι ας μην έχει κέρατο. Ρινόκερο θα τον λέει ώσπου κέρατα να βγάλει ο ίδιος. 

=«Τάδες που στάλεγα» αναφώνησε διθυραμβικά η φίλη της.. Έβγαλε τότε το Θείο βρέφος μια τσιριξιά ενθουσιασμού,, αλλά καμιά από τις δύο δεν την αποκωδικοποίησε ορθά κι αμέσως η μάνα του  πρότεινε ακαριαία το βυζί της. ‘Άλλο και τούτο πάλι. Κάθε που θα τσίριζε τσουπ ένα βυζί στο στόμα του. Κάποτε σταμάτησε να την αρμέγει, αλλά του έμεινε το χούϊ. 

Δεύτερη βλάβη. Κι αυτή εγκεφαλική. Και μάλιστα με προεκτάσεις. 

Επειδή μια ολόκληρη ζωή δεν σταμάτησε να αρμέγει βυζιά, ίσως στην λογική της αναζήτησης εκείνου που θα κατέβαζε τον μεγάλο έρωτα, όπως το γάλα η μάνα του.. 

Οιδιπόδειο θα το περιέγραφε ο Φρόϋντ που μεταμόρφωσε σε ψυχιατρικούς κανόνες τις διαστροφές της τεμπέλικης Βιεννέζικης αριστοκρατίας. 

 =«Άντε Καίτη, ξεκουβάλα, θα μας περιμένει κι ο μπαμπάς του και θα αγωνιά» αγρίεψε τάχα η φίλη της μαμάς για να του προσθέσει ένα μυστήριο ακόμη.. Ο μπαμπάς του! Ποιος διάβολος ήταν πάλι αυτός.. Μπα.. Μπαα.. Μποα. .Μπαε.. Τι δύστροπη λέξη.. Κόλλαγες τα χείλη να την πεις κι όταν τ’ άνοιγες έφτυνες καταπάνω του συλλαβές λες και τον μισούσες.. 

= «Άντε σου λέω βιάσου» επέμεινε η φίλη τους. «Συνοδεία τον έφεραν.. Βιάσου λοιπόν να συστηθεί με τον γιο του γιατί κανείς δεν ξέρει πότε και αν θα τον δει ξανά!!» Νάτο το δίδυμο κουκούτσι στο κεράσι. Τι θα πει συνοδεία; Και τι θα πει αν τον έβλεπε ξανά; Όσο για το γιος, στον αέρα τόπιασε.. Στην πάρτη του αναφερόταν αφού και η νοσοκόμα όταν τον απόθεσε στην αγκαλιά της μάνας του, «πάρε τον γιόκα σου», της είπε μ’ ένα στόμα που χαμογελούσε όπως τα σκίτσα από τα κόμικς. 

Μόνο που δεν ήταν για το βρέφος αλλά για το χαρτζιλίκι. Επομένως όσο γιος ήταν της μάνας του άλλο τόσο ήταν κι εκείνου με το δύστροπο όνομα. Άλλο και τούτο πάλι.. Γιατί δεν θυμάται να τον είχε στην κοιλιά του τους μισούς μήνες και αυτή είναι η μόνη συγγενική σχέση που αναγνώριζε προς το παρόν. 

Σε τι λοιπόν συνεισέφερε ο τύπος για να τον κατέχει εξ ημισείας με την ιδιότροπη και επί σχεδόν εννιά ολόκληρους μήνες τροφό του; 

Ξαναγύρισε πάλι στα ερωτηματικά του.. Για να συνοφρυωθεί στη σκέψη ότι με τους εξ αίματος δικούς σου δεν συστήνεσαι. Τους ξέρεις. Αν όχι δια της οράσεως τουλάχιστον με μια από τις υπόλοιπες αισθήσεις. 

Την μυρωδιά για παράδειγμα. 

Με το που τον τράβηξαν με τους εμβρυουλκούς έξω από το υγρό σπήλαιό του, μύρισε στο φτερό την μάνα του ανάμεσα από μια πλειάδα απωθητικών μυρωδιών... Πιθανότατα επειδή τις απέρριψε αφού κάποιες από αυτές του καψάλιζαν ενοχλητικά την μύτη. Πολύ αργότερα έμαθε πως ήταν χημικά αποστειρωτικά. 

Μ’ εκείνον όμως καμιά αίσθησή του δεν είχε έρθει σε επαφή.. Ουφ, έκανε ζοχαδιασμένος που ζύμωνε το κεφάλι του στον φούρνο των αινιγμάτων, ενώ ένας καλός υπνάκος στο καλάθι του θα τον ανακούφιζε περισσότερο κι από τις απαντήσεις…