Ή αλλιώς ο Mister Pandelis
Μεγαλώσαμε, ως φορείς επαναστατικών ιδεών, με αυτό τον «ανθρωπότυπο» στο στόχαστρο της «θείας μανίας» μας να αλλάξουμε τον κόσμο…
Ο Πάνος Τζαβέλας τον «βάφτισε» και τον παρέδωσε στην κοινή χλεύη, ως το υπέρτατο σύμβολο του μικροαστού «κοινωνικού ρουφιάνου».
Η εξόντωση αυτού του μυθικού στοιχειού, ήταν η προϋπόθεση της εξεγερτικής εκπλήρωσης.
Ο Βολφ Μπίρμαν τον ζωγράφισε με γλαφυρή ποιητικότητα, «κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος / κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος / που συνηθίζει στην κάθε βρομιά / αρκεί να έχει γεμάτη την κοιλιά…»
Κι ο Ράιχ τον αναπαρέστησε σε κάθε του λεπτομέρεια της καθημερινής γελοιογραφικής του απαξίωσης…ο τρομερός «μικροαστός» που από τα διηγήματα του Τσέχοφ, χύμηξε στην θυελλώδη ιστορία του «μονοπωλιακού καπιταλισμού» ασκώντας την αποστολή του «αγωγού του συντηρητισμού».
Το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» ως κρατική αλχημεία επί ιστορικών αξιών που άλλη δυναμική εκφράζανε στην αυθεντικότητά τους. Και πάντα με την επίγνωση, ότι η δυτική «αποταμίευση» καμιά σχέση δεν είχε με το ημέτερο «κάτι στην άκρη».
Στους σύγχρονους καιρούς, καθορισμένους από μια κοινωνική δυναμική της αλλαγής ως συστημικής αναγκαιότητας, της υποκατάστασης της παραγωγής από την κατανάλωση, όλα τα παραπάνω μεταβάλλονται, προς μια ανθρωπολογία «προόδου», συνεχούς κίνησης, ακατάπαυστων μεταβολών. Και ας έχουμε κατά νου, ότι τώρα η Ελλάδα είναι εντός του παγκοσμιοποιημένου Κτήνους.
Πέθανε, λοιπόν, ο «μέσος ανθρωπάκος»;.
Εξαντλήθηκε η επικατάρατος ιστορική μορφή ενός ανθρώπινου κόσμου με θεό του τον οργανωτισμό, την εκκλησία την οικογένεια, την αφοσίωση στην/νομιμότητα, με βωμό του τον κουμπαρά, οδικό του χάρτη την υπακοή, ερωτικό του ευαγγέλιο την διαιώνιση του εγώ του δια μέσου των απογόνων;
Αν καθηλωθούμε στις συγκεκριμένες μορφές, ναι, πέθανε.
Το «συντηρητικό» και το «προοδευτικό» είναι, σήμερα, παρωχημένοι προσδιοριστές, καθώς η «αλλαγή» είναι ο «νόμος κίνησης» και αυτό επιβάλλει μια κουλτούρα (εικονικής) ανατροπής των πάντων αδιάκοπα.
Δεν αρέσκεται στους «σφιχτόκωλους» ο μοντέρνος καπιταλισμός! Αντίθετα, τους θέλει ανακαινισμένους «ανθρώπους του κόσμου». Πλέον, είσαι υποχρεωμένος να «εξελίσσεσαι», να απαρνιέσαι κάθε ρίζα και σταθερά, να τελείς σε διαρκές «ταξίδι» χωρίς μνήμη εκκίνησης και έγνοια προορισμού, να είσαι ένας μετέωρος νομάδας, μια εύπλαστη συμπεριφορά.
Αυτό είναι το μοντέλο του καπιταλισμού των Αγορών και της ηλεκτρονικής διαχείρισης ενός ακαθόριστου πλούτου «από χαρτί και πλαστικοποίηση» που όμως δεσμεύει την εργασία σου.
Σήμερα στη μια δουλειά («δια βίου μάθηση»…) – αύριο στην άλλη, σήμερα στη μια «χώρα» – μεθαύριο σε μια άλλη, πολύγλωσσος, ουδέτερος, τουριστικός, καταναλωτικός, διαδικτυακός, ρευστός, χωρίς δεσμεύσεις.
Το περιβόητο μοτίβο του επάρατου «κυρ Παντελή» αντιστοιχεί στον μικροϊδιοκτητικό καπιταλισμό της μεταπρατικής Ελλάδας που γέννησε η Καταστροφή και η δεκαετία του ‘40. Σήμερα, ακτινοβολεί, στην επικοινωνιακή του μεγαλοπρέπεια, ο «mister Pantelis» της Άυλης Οικονομίας, ο «νεοταξικός μεσαιοταξίτης» των «προοδευτικών ιδεών».
Χωρίς εθνικά σύμβολα και σημεία αναφοράς, χωρίς ηθικολογικούς περιορισμούς, με «δικαιώματα» με «ελεύθερη ποικιλία κοινωνικότητας», με «αντιθρησκευτική συνείδηση», δηλαδή με κάθε συνειδησιακό υλικό που προαπαιτεί η Μαζική Δημοκρατία του Καταναλωτισμού. . Ένας ασταθής «χύμα χρόνος», είναι το τέλειο και τελεσίδικο επενδυτικό πεδίο, που θα το καθορίζει η «ελεύθερη αγορά».
Είναι ένας «mister Pantelis» χωρίς «μεζούρα, διαβήτη και κουμπαρά», της μεταφαναριώτικης εθνικοφροσύνης, που τα εγκατέλειψε όλα υπέρ ενός λουστραρισμένου χύμα, όπου έχει επενδυθεί έντεχνα η ψευδής συνείδηση του σύγχρονου καπιταλιστικού μοντέλου.
Κι αυτό δε σημαίνει ότι ο «κυρ Παντελής» είναι η «πίσω Γιάννη τα καράβια» λύση στα παρόντα μας αδιέξοδα.Είναι η αναπάντεχη τριμερής διάκριση της ελληνικής κοινωνίας :
Ο «κόσμος της κεντροαριστεράς», ο «κόσμος της Μεταδεξιάς του Κυριάκου», ο «κόσμος της μετέωρης παλιάς ταυτότητας». Το ιδιωτικό, το απολίτικο της αποστασιοποίησης , η φενάκη του «προσωπικού χώρου», τα «δικαιώματα», ο «ελεύθερος χρόνος», η «σεξουαλική αυτοέκφραση», η «ευέλικτη καριέρα», η «απόλαυση», έρχονται να υποκαταστήσουν: την περίκλειστη φαμίλια, την πελατειακή κομματική εξάρτηση, το τα εν οίκω μη εν δήμω, το κύρος του νόμου, το πρόγραμμα κοινωνικής παρουσίας, τα μυστικά της κρεβατοκάμαρας, τη σταδιοδρομία, το ευ ζην. Εδώ αρχίζουν και εδώ ενταφιάζονται όλες οι ουτοπίες της ανθρώπινης αγωνίας
Αλλά, πρώτα πρέπει να απομυθοποιήσουμε τα ψευδοχειραφετητικά κλισέ της παρούσας ολιγαρχικής εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου