Μαγεύτηκα στο πρώτο του άκουσμα.. Το είδωλό μου είδα στον καθρέφτη της μελωδίας και των ηφαιστειακών συναισθημάτων του. Σα να γράφτηκε για να επιβεβαιώσει την ματαιότητα. Την μοναξιά. «Τι ζήλεψες τι τάθελες τα ένδοξα παρίσια, έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές, διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια, και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές..» Μπορείς πάντα να πιάσεις διάλογο ανάμεσα σε καπνούς με το ταβάνι αλλά αυτός που θα σου απαντά δεν είναι ο θεός. Είναι οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες σου ώσπου να νιώσεις απελπισμένος πως αυτό που τελικά έχει χαθεί είναι η ίδια η επιθυμία..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου