Με δυο λόγια: Κοντεύει μισός αιώνας από τότε που μερικές εκατοντάδες φοιτητών κατέβασαν -- αφυπνίζοντάς τους -- χιλιάδες Αθηναίους επί της οδού Πατησίων και εμπρός της ιστορικής πλέον πύλης του Πολυτεχνείου. Ν' αναπνεύσουν έστω προς στιγμή τον αέρα της ελευθερίας, τινάσσοντας από τα πέτα τους σαν σκόνη το ολοκληρωτικό και απάνθρωπο καθεστώς της Χούντας.
Μ' εμένα στην εφηβεία εντός των πυλών από την πρώτη στιγμή. Δεδομένου πως μόλις είχα ξεκινήσει τη δημοσιογραφική περιπέτειά μου από το μηνιαίο περιοδικό Νέο Αυτοκίνητο (ενός εξαιρετικού ανθρώπου και εκδότη του Μιχάλη του Γρατσία) που έδρευε ακριβώς απέναντι. στον πρώτο όροφο. Στην οδό Πολυτεχνείου 1..
Εν αρχή οι νέοι πλειοψηφούσαν.. Και ήταν αυτοί που έβαψαν με το άλικο αίμα τους τις ασφάλτους των Αθηνών. Έχουν όλα καταγραφεί λεπτομερώς. Στη συνέχεια όμως πλαισιώθηκαν από τους βετεράνους της ζωής για να επιβεβαιωθεί ακόμη μία φορά πως η επαναστατική κραυγή Ελευθερία ή Θάνατος είχε διαχρονική αξία.
Άοπλοι ήμασταν άπαντες. Το μόνο όπλο ήταν η ατσάλινη ψυχή μας που το αντιπαραθέσαμε στο ατσάλι της χούντας αδίστακτων φασιστών. Και νικήσαμε. Μα η νίκη μας ήταν πύρρειος. Μόλις μερικούς μήνες μετά έμελλε να καταγραφεί η μεγάλη προδοσία της Κύπρου από την ίδια παράταξη που ιστορικά έχει προκαλέσει αλλεπάλληλες τραγωδίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου