ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΙΔΡΩΤΑΣ

 

Βρήκα απάγκιο παραθαλάσσιο κι απουσίασα.. Σπάνιο αγαθό. Από τα βασικά αλλά εν ανεπαρκεία σήμερα που η εργασία κατέστη μεσαιωνική δουλεία. Δεν λησμόνησα όμως όσους με συντροφεύουν εδώ.. Όπως δεν λησμόνησα ποτέ – παρά τα επιτυχημένα ή ανεπιτυχή ταξίδια μου στη ζωή-- από πού προέκυψα. Την καταγωγή μου.. Από μια φτωχογειτονιά της Αθήνας.. Δουργούτη καλείτο (για τους νέους, πίσω από το σημερινό Ιντερκοντινένταλ )και ήταν πλημμυρισμένο στο αίμα και τις παράγκες. Το αίμα είχε χυθεί από τις σφαίρες των φασιστών. Οι παράγκες από τον ιδρώτα των γονιών μας. Όταν έτσι σε μια σύναξη τιμής ένεκεν στο πρόσωπό μου από τους γείτονες, (γιατί βρέθηκα υπό τον εκτυφλωτικό φωτισμό των τηλεοπτικών προβολέων) άκουσα τη μητέρα μου ν’ απαντά στους ύμνους πως, «εγώ μια ταπεινή νοσοκόμα ήμουν από την Ξάνθη δεν φανταζόμουν ποτέ ότι το μονάκριβο παιδί μου θα με γέμιζε τόση χαρά» είπα: Σ’ εσέ αξίζουν τα συγχαρίκια. Δικό σου δημιούργημα είμαι.. Ποια συναισθηματική κατολίσθηση μ’ έπιασε απόψε; Ακούστε το ζεϊμπέκικο ψυχής που ακολουθεί και θα καταλάβετε..