ΟΙ ΣΚΙΕΣ

 

 Να το ξέρετε.. Όλα όσα φαίνονται είναι η σκιά που ρίχνουν αυτά που δεν φαίνονται. 

Επί παραδείγματι: 

Ακατανόητοι και συχνά αδελφοκτόνοι πόλεμοι ξεσπούν εκ του μη όντος. Ζωές προσφύγων πνίγονται στ’ απόνερα της απεγνωσμένης διαφυγής τους. Ψυχανώμαλοι της πολιτικής προστασίας, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. 

 

Και όλοι αυτοί και άλλοι πολλοί πολιτικοί τους συγγενείς συνυπάρχουν στα δελτία με τους «σελέμπριτις». Τα πετσιά που από μηδενικά κατέστησαν δια μέσου της δόλιας προβολής τους φυσικοί αριθμοί. ‘Η αλλιώς αναγνωρίσιμοι. 

Η βία της φτώχιας, η παραλυτική ανεργία, ο εφιάλτης των απολύσεων, η άγρια καταστολή οποιασδήποτε διεκδίκησης, οι καθημερινές δολοφονίες επαναστατημένων μυαλών, καθίστανται κατά παραμορφωτικό τρόπο κανονικότητα, με την οποία «πρέπει» να συμβιώνουμε και να εθιστούμε. Κατά πως είχε πει ο αλησμόνητος Μάνος Χατζηδάκης «έτσι ώστε να μοιάσουμε στο τέρας με το οποίο μας εξοικείωσαν». 

Η ανθρώπινη ζωή κατέστη κόλαση και ο βίος αβίωτος όμως όχι για όλους. Αποκλειστικά για εκείνους που δεν κατέχουν θέσεις εξουσίας αφού μήτε τα σώματά τους εξουσιάζουν. 

Κοστολογείται στην λογική της ατομικής ευθύνης ακόμη και η δυστυχία τους και αντιμετωπίζεται με κόκαλα επιδοματικά. Οι δραματικοί ήχοι από τα υπό πλειστηριασμό κατακόρυφα σπήλαιά τους μοιάζουν με ψιθύρους που δεν ακούγονται ούτε στην διπλανή πόρτα. 

Ο σταυρός του μαρτυρίου τους είναι αόρατος όπως ο κορωναϊός με την γνώση και την υγεία να έχουν ενταχθεί στην λίστα των προϊόντων πολυτελείας και όχι στη καθεστωτική φενάκη των βασικών αλλά εν ανεπαρκεία αγαθών. Επειδή την επάρκειά τους καρπούνται οι ελάχιστοι προνομιούχοι της ξεσάλωτης χλιδής. 

Ο κανιβαλισμός της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο αποθηριώνει και τους θύτες και τα θύματα με τον Ωνάση να έχει κάποτε προφητικά δηλώσει πως η απληστία της τάξης του θα καταστεί μοιραία γι αυτή... Πράγματι. 

Ο κυρίαρχος και ο υποτελής αναπαράγουν τους ρόλους τους σε έναν ατελείωτο φαύλο κύκλο που εμπεδώνεται σαν ένας «κανονικός» όρος λειτουργίας των κοινωνιών, ένας αναγκαστικός μονόδρομος. Ή ένα αναγκαίο κακό.. Το κακό το βλέπω το αναγκαίο δεν ξέρω που βρίσκεται..

Κάποια στιγμή όμως θ’ ακουμπήσει νομοτελειακά η πλάτη στον τοίχο. Και τότε το ανυπέρβλητο ανάστημα εκείνου που καλείται λαός, θα υψωθεί και θα κλωτσήσει. Κι αλίμονο σε όσους βρίσκονται εμπρός του.