Μου λείπει. Γιατί με ταξίδευε στ’ όνειρο. Έπαιρνα τις νύχτες στο κατόπι την ολόφωτη ουρά από το ασήμι του φεγγαριού πάνω στην κατασκότεινη θεά. Τη θάλασσα που της μιλούσα. Και μου αοπκρινόταν.. Μα και το φεγγάρι που με τ’ άστρα στη περίμετρό του έμοιαζε με περιδέραιο στο σώμα τ’ ουρανού. Ο προορισμός μου ήταν αδιάφορος. Το ταξίδι με συνέπαιρνε.. Και με μάγευε. Δεν είχε άκρη αυτό. Άρχιζε πάντα εκεί που τελείωνε μ' εμένα να κάνω χορευτικές πιρουέτες πάνω στο κύμα της..Μεθούσα στο αλκοόλ της καθώς σήκωνα το βλέμμα μου στην ασημοστόλιστη νύχτα και τέντωνα τους ακουστικούς μου πόρους στο νανούρισμα από τον παφλασμό του κύματος. Χάιδευε το έρμα του σκάφους όταν έσβηνα καταμεσής του πελάγους τις μηχανές κι άκουγα την Μίλβα που αναπαράγω. (απολαύστε τη)
Ήταν το πρώτο μου σκάφος. Ένα πεντάμετρο της BEST. Που μόλις είχα υπογράψει την αγορά ο πωλητής με προειδοποίησε ότι: «Θα υποστείς την κυριαρχία δύο συναισθημάτων. Ή που θα λατρέψεις τη θάλασσα ή που θα τη μισήσεις» Δεν απείχε το ένα του άλλου.. Σημείο σύμπτωσης και των δύο η κορυφή του κύκλου που διαγράφουν.. Μου συνέβη ωστόσο το πρώτο. Σε βαθμό που κατακλυζόμουν από ρίγη αγωνίας μέχρι να φτάσω στο λιμανάκι του Πόρτο Ράφτη και να σαλτάρω μέσα. Ώσπου ήρθε η καπιταλιστική κρίση και μου «λεηλάτησε» με τον καταστροφικό «γρέγο» της τ όνειρο. Το ρούφηξε. Ξαφνικά είδα την μαγική εικόνα να βυθίζεται και τη ζωή μου να ναυαγεί. Έτισ τους μίσησα.. Και θα τους μισώ ως το σημείο του απαγχονισμού τους..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου