«Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου, ε;». Η προειδοποίηση της Κατερίνας Γώγου στριφογυρίζει στο μυαλό βλέποντας τα ΜΑΤ που προστατεύουν την Πανεπιστημιακή Αστυνομία να εκτοξεύουν χημικά και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, όχι μόνο στα πόδια αλλά και στα σώματα των φοιτητών.
Εδώ και μερικές μέρες έχει έρθει η ώρα μιας αναμέτρησης πολύ πιο κρίσιμης από μια «βεντέτα», όπως την παρουσιάζουν κάποιοι. Γιατί τα «γαλάζια ζόμπι» με τα αλεξίσφαιρα γιλέκα και τα κρεμάμενα κλομπς που σήμερα κρύβονται πίσω από τις ασπίδες των ΜΑΤ, φιλοδοξία της κυβέρνησης είναι αύριο να επιτηρούν τα τουρνικέ που θα διασφαλίζουν ότι η γνώση είναι εμπόρευμα και μάλιστα για λίγους, σαν τα σούπερ μάρκετ των οποίων τα προϊόντα απευθύνονται σε ολοένα και λιγότερους.
Κυβέρνηση και κεφάλαιο θέλουν το αργό βάδισμα και τα αδιάκριτα βλέμματα των αστυνομικών σε campus και αμφιθέατρα, να «περιπολούν» μπροστά σε ξεχαρβαλωμένα πανό που στιγματίζουν την αδικία— όσο τις ξεσκισμένες φοιτητικές αφίσες που εξάπτουν τη φαντασία μιλώντας συχνά για μια άλλη κοινωνία, θα καλύπτουν ιλουστρασιόν κολάζ για ευκαιρίες καριέρας.
Ίσως τώρα μάλιστα αυτό που περισσότερο τους ενοχλεί να είναι ακριβώς η φαντασία και ο λόγος, μιας και το νομοθετικό τους πλαίσιο ήδη τους επιτρέπει να καταστέλλουν άγρια την ανατρεπτική δράση. Τους φέρνει ρίγη η εικόνα νέων ανθρώπων που μαθαίνουν να αποφασίζουν και να πράττουν μόνοι τους, να συζητούν, να διαφωνούν, ακόμα και να τσακώνονται, να εναντιώνονται στην αδικία, κάποιοι εντέλει να στρατεύονται ενεργά για έναν δίκαιο κόσμο, άλλοι απλώς να θυμούνται αργότερα, στην εργασιακή ζούγκλα, ότι υπάρχει και άλλος δρόμος.
Γι’ αυτό και αυτές τις μέρες, στις πύλες των Πανεπιστημίων, ΟΠΠΙ και ΜΑΤ δεν σημαδεύουν στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου μας, ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου