O ΑΓΕΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

 Από το ανάκλιντρο της λήψης δηλητηρίων με διαβάζετε.. Μεταξύ αισθήσεων και παραισθήσεων. Γιατί κατά τη λαϊκή σοφία, η φωτιά με φωτιά σβήνει. Φυσικός κανόνας ή μήπως φυσική διαστροφή.. Δεν ξέρω και ούτε και γουστάρω να μάθω. Στη φύση ελλοχεύουν δισεκατομμύρια ιοί που εν δυνάμει είναι φονικοί..Μα να τώρα δα κατά το κλάσμα μιας νοητικής έκλαμψης, το ολόγραμμα ενός ανθρώπου.  Ως ο φονικότερος. Κι όμως. Είναι αυτός που όταν είναι μικρός τρέμει το σκοτάδι και όταν φορτώνεται με χρόνια φοβάται το φως. Σαν τους φυλακισμένους που δραπέτευσαν αλλά επιστρέφουν τυφλωμένοι στο κελί τους.. Αποπειράθηκα κι εγώ κατά καιρούς και καθ’ υπόδειξη του καλού φίλου Ηλία Ανδριόπουλου να το σκάσω, αλλά μάγκωσα στις αλυσίδες των δεσμεύσεών μου.. Ή μήπως γιατί το πάθος μου αποδείχθηκε νόθο.. Το βέβαιο είναι πως γεννιόμαστε επαναστάτες πυρομανείς και πεθαίνουμε πυροσβέστες. Για να ψιθυρίζω σήμερα πως "πάγωνε στους δρόμους ο αγέρας σαν χαρταετός έμοιαζε η ψυχή..."