Υπάρχουν αυτοί που κοιτούν τον μαυρισμένο ορίζοντα, αναζητώντας ελπίδα σε ένα πευκάκι που έμεινε όρθιο και αυτοί που πάνω στα καμένα ξεδίπλωσαν ήδη τα σχέδια επενδύσεων της «πράσινης ανάπτυξης» και της μεγάλης πολιτικής εξαπάτησης.
Δυστυχώς από φωτιά και από θάνατο κι όχι από όνειρα γελαστά και πάθος καλοκαιρινών προσδοκιών… Στους καπνούς των καμένων αλλά και στην αγωνία των νέων πυρκαγιών, περισσεύει η πηγαία αλλά και προσφερόμενη από τα ΜΜΕ απελπισία σε τιμή ευκαιρίας. «Τίποτε δεν μπορεί να γίνει απέναντι σε γεγονότα μοιραία, πέρα από το πεδίο ευθύνης του κράτους, της κυβέρνησης και της δυνατότητας παρέμβασης των ανθρώπων», εκπέμπουν μόνιμα. Η καπιταλιστική αδηφαγία, η κρατική μηχανή που την υπηρετεί, οι ελλείψεις πυροσβεστών, μέσων, σχεδιασμού… είναι δευτερεύουσες πλευρές! Μένει μόνο ό,τι μπορεί να αθωώνει τους ιθύνοντες. Το μπαλάκι της ευθύνης περιφέρεται κυρίως ανάμεσα στον εμπρησμό, τα «φυσικά φαινόμενα» της κλιματικής αλλαγής, την ατομική ευθύνη.
Η άνιση μάχη ανάμεσα στους ανθρώπους και σε κάθε λογής ανθρωποειδές της εξουσίας συνεχίζεται. Από τη μια «αυτοί που παίρνουν λίγα και τα δίνουν όλα». Από την άλλη αυτοί που θεωρούν ιδιοκτησία τους τα πάντα για να μη δώσουν τίποτα. Πυροσβέστες και εθελοντές, γείτονες, ντελιβεράδες, συνάδελφοι με κομμένη την ανάσα προστρέχουν σε βοήθεια, ενώ υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, διοικητικά στελέχη και καναλάρχες αναζητούν πολιτική υπεραξία «δακρύζοντας» μπροστά στον τηλεοπτικό φακό.
Ερωτήματα και αγωνίες για τον άνθρωπο, τη φύση, την ανθρωπότητα αντιμετωπίζουν τις υπεκφυγές των υπεύθυνων, που δεν αναλαμβάνουν καμιά ευθύνη.
Υπάρχουν αυτοί που κοιτούν το μαυρισμένο ορίζοντα αναζητώντας ελπίδα
σε ένα πευκάκι που έμεινε όρθιο και αυτοί που πάνω στα καμένα ξεδίπλωσαν
ήδη τα σχέδια επενδύσεων της «πράσινης ανάπτυξης».
Κάποιοι θρηνούν για τα ζώα του μικρού τους σπιτιού και τα αποκαΐδια ενός
λαχανόκηπου που γέμιζε το τραπέζι της ημέρας και κάποιοι κοιτάζουν τη
γεμάτη πισίνα της ζωής τους και δε βλέπουν τη λειψυδρία εντός τους.
Γιώτα Ιωαννίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου