Αν επιδίωξα κάτι με όλη την ισχύ του προωθητήρα της ψυχής μου ήταν ν’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ.. Ναι ξέρω πως πρόκειται για την επιβεβαίωση του αυτονόητου γιατί ποιος δεν το έχει κεντήσει στον καμβά των ονείρων του.. Άλλωστε και όπως γράφει ο πανμέγιστος λογοτέχνης μας Νίκος Καζατζάκης, ότι δεν κατακτήσαμε, σημαίνει πως δεν το ποθήσαμε τόσο, ώστε να θέσουμε τις στροφές της θέλησής μας στο κόκκινο. Και το αναπάντητο ερώτημα: Αν όμως όλες οι επιθυμίες μας εκπληρωθούν δεν θα μείνει χώρος στο όνειρο.. Καταστροφική ακινησία.. Γι αυτό: Νοιώθω κατασυγκινημένος από την πληθώρα των φίλων και συναδέλφων που αποτύπωσαν δημοσίως και δίχως τον παραμικρό δισταγμό τα συναισθήματά τους, γιατί έτσι απόδειξαν πως δεν με είδαν αλλά με κοίταξαν βλέποντάς με. Αλλά δεν θα παραλείψω να διατυπώσω ακόμη μια φορά ένα ευχαριστώ στην τροφό της βρφονηπιακής μου ηλικίας και γειτονοπούλα Κλειώ Δενάρδου και αργότερα στην εφηβική μου τον μεγάλο μουσουργό και αδελφικό φίλο Κώστα Ευαγγελάτο γιατί με μύησαν στην μουσική.. Κι επειδή σιχαίνομαι την ακινησία θα εξελίσσομαι όντας δικός σας ως την τελευταία μου ανάσα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου