Συχνά παρασυρόμαστε σε θύμησες περιπλοκής ματαιοπονώντας στην εστίαση εκείνων που μας προκάλεσαν τους ισχυρότερους συναισθηματικούς σεισμούς. Το συνδεδεμένο με τα νιάτα μας σαφάρι της πολιτικής μας ιδεολογίας, για παράδειγμα. Η ιχνηλασία της κοινωνικής μας θέσης ή οι ίλιγγοι των ερωτικών μας μετεωρισμών.. Γλιστράμε έτσι απελπισμένοι στο ίδιο βαθύ πηγάδι. Και πνιγόμαστε μια ακόμη νύχτα αφού: Αλίμονο σ’ εκείνον που ζει στην έρημο και θυμάται τα του κόσμου αποφάνθηκε ο μεγάλος μας λογογράφος ο Νίκος Καζατζάκης. Θα φταίει το ανεκπλήρωτο όνειρο που μας ξέβρασε σε μια η ξέρα. Καταφεύγουμε τότε αγχωμένοι σε μια επικίνδυνη επιχείρηση μακάβριας εκταφής προσώπων. Για να διαπιστώσουμε έντρομοι το αυτονόητο. Πως τελούν από .. αιώνων σε αποσύνθεση.. Σαν πολυκαιρισμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες εκτεθιμμένες στο πλούσιο φως ενός καλοκαιρινού ήλιου. Δυσδιάκριτες. Και κάπως έτσι νυχτώνει.. Ή μήπως κάπου ξημερώνει ξανά… Κανένα από τα δύο.. Είναι η πεισματική αναλαμπή μιας ασθενούς μνήμης που αντιστέκεται... Επειδή αρκεί ένα λεπτό για να κεραυνοβοληθείς και μια μέρα για ν' αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου